ติดต่อเรา โทร. 085-9604258 

✅ Quick Summary 

(อ่าน)คำพิพากษาฎีกาที่ 1319/2568 เกี่ยวข้องกับการแบ่งสินสมรสหลังหย่า จำเลยทั้งสองซื้อบ้านและที่ดินระหว่างสมรสโดยใช้เงินส่วนตัวบางส่วนและเงินกู้ร่วมกัน ต่อมาหย่าและทำข้อตกลงว่า เมื่อขายทรัพย์จะคืนเงิน 2,800,000 บาทให้สามี ส่วนเกินเป็นของภริยา ภายหลังถูกขายทอดตลาดโดยเจ้าพนักงานบังคับคดีได้เงินเพียง 2,590,000 บาท ต่ำกว่าเกณฑ์ที่กำหนด ภริยาขอแบ่งครึ่งหนึ่งแต่ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ข้อตกลงมีผลเฉพาะส่วนเกินจาก 2.8 ล้านบาทเท่านั้น เมื่อขายได้ต่ำกว่ากำหนดจึงไม่มีส่วนเกินที่แบ่งได้ พิพากษากลับยกคำร้องของภริยา ตอกย้ำหลักการตาม ป.พ.พ. มาตรา 1532 ว่าสินสมรสต้องแบ่งตามข้อตกลงและถ้อยคำสัญญา 

ข้อตกลงท้ายทะเบียนหย่าระหว่างคู่หย่าในเรื่องแบ่งสินสมรสระบุว่าให้คู่หย่าฝ่ายชายดำเนินการกับสินสมรสและภาระหนี้สินให้เรียบร้อยหากมีเงินเหลือให้ยกให้แก่บุตร ต่อมาคู่หย่าฝ่ายชายทำหนังสือมอบอำนาจให้จำเลยที่ 1 ทำสัญญาโอนสิทธิการเก็บค่าเช่ากับจำเลยที่ 2 ระบุว่าจำเลยที่ 1 เป็นผู้มีสิทธิในการเก็บค่าเช่าห้องพักซึ่งเป็นสินสมรสของคู่หย่าทั้งสอง โดยคู่หย่าฝ่ายหญิงไม่ทราบเรื่องและไม่ได้ให้ความยินยอม สัญญาดังกล่าวไม่ผูกพันคู่หย่าฝ่ายหญิงและบุตร (ฎีกาที่ 1140-2559)

โจทก์เป็นบุตรโดยชอบด้วยกฎหมายของนางบุญมีซึ่งเกิดกับจำเลยที่ 1(เป็นบิดา) โจทก์เป็นผู้จัดการมรดกของนางบุญมีตามคำสั่งศาล ระหว่างสมรสกับนางบุญมีจำเลยที่ 1 จดทะเบียนสมรสกับจำเลยที่ 5 ย่อมมีผลกระทบต่อสิทธิในครอบครัวและสิทธิในการรับมรดกของโจทก์หรือทายาทโดยธรรมอื่นของนางบุญมี โจทก์จึงเป็นผู้มีส่วนได้เสียที่จะฟ้องขอให้ศาลพิพากษาว่าการสมรสระหว่างจำเลยที่ 1 กับจำเลยที่ 5 เป็นโมฆะ และมีอำนาจฟ้องขอให้ศาลเพิกถอนนิติกรรมซึ่งเป็นการจัดการสินสมรสที่จำเลยที่ 1 ทำไปโดยปราศจากความยินยอมของนางบุญมีมารดาของโจทก์ได้

(ฎีกาที่ 8799 - 8801/2559)

เมื่อจำเลยที่ 1 (สามี)ถึงแก่ความตายทำให้การสมรสระหว่างสามีภริยาสิ้นสุดลงด้วยความตาย ก่อนที่การหย่าโดยคำพิพากษาจะมีผลบังคับ ประเด็นที่ศาลล่างทั้งสองศาลมีคำพิพากษาให้โจทก์และจำเลยที่ 1 หย่าขาดจากกันย่อมเป็นอันสิ้นผลไป ทำให้การพิจารณาฎีกาของจำเลยที่ 1 และฎีกาของโจทก์ในเหตุหย่าและประเด็นการแบ่งสินสมรสเมื่อมีการหย่าไม่เป็นประโยชน์แก่คดีที่ศาลฎีกาจะพิจารณาต่อไป สำหรับประเด็นเรื่องสินสมรสก็จะต้องไปว่ากล่าวกันเป็นคดีใหม่ตามกฎหมายว่าด้วยมรดกต่อไป (ฎีกาที่ 4977/2565)