ติดต่อเรา โทร. 085-9604258 

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 3306/2567

บทนำ

คำพิพากษาศาลฎีกานี้เกี่ยวกับการเลิกจ้างผู้จัดการภาคที่ปรับเงินผู้ใต้บังคับบัญชาโดยไม่มีบัญญัติในข้อบังคับการทำงาน ศาลวินิจฉัยว่าการกระทำดังกล่าวเป็นการฝ่าฝืนแต่ไม่ใช่กรณีร้ายแรง เนื่องจากไม่มีหลักฐานทุจริต และการเลิกจ้างโดยไม่เคยตักเตือนเป็นหนังสือมาก่อน จึงต้องชำระค่าชดเชยและค่าจ้างวันหยุดพักผ่อนตามกฎหมายแรงงาน

ข้อเท็จจริงโดยสรุป

• โจทก์ทำงานตั้งแต่ปี 2546 เลิกจ้างในปี 2563 ด้วยข้อกล่าวหาปรับเงินลูกน้อง

• ศาลแรงงานกลางสั่งให้จำเลยจ่ายค่าชดเชยบางส่วน

• ศาลอุทธรณ์เห็นว่าเป็นกรณีร้ายแรง ไม่ต้องชดเชย

• ศาลฎีกากลับวินิจฉัยว่าไม่ใช่กรณีร้ายแรง และต้องจ่ายค่าชดเชยพร้อมสิทธิวันหยุดพักผ่อน

คำวินิจฉัยของศาลฎีกา

1. การฝ่าฝืนข้อบังคับ

o การปรับเงินเป็นการฝ่าฝืน แต่ไม่มีการหาประโยชน์ส่วนตน

2. การเลิกจ้างและค่าชดเชย

o การเลิกจ้างโดยไม่ตักเตือน ไม่เข้าข่าย ม.119

o จำเลยต้องจ่ายค่าชดเชย 838,950 บาท พร้อมดอกเบี้ย 15%

3. สิทธิวันหยุดพักผ่อน

o โจทก์เหลือ 1.5 วัน ได้รับค่าจ้าง 4,194.75 บาท พร้อมดอกเบี้ย

การวิเคราะห์กฎหมาย

• หากการกระทำไม่ร้ายแรงจนถึงขั้นเลิกจ้างทันที นายจ้างต้องตักเตือนก่อน

• การตีความ “กรณีร้ายแรง” ต้องพิจารณาพฤติการณ์และผลกระทบ ไม่ใช่แค่การฝ่าฝืนข้อบังคับ

• ลูกจ้างยังมีสิทธิวันหยุดพักผ่อนและค่าจ้าง แม้ถูกเลิกจ้าง

English Summary

The Supreme Court Decision No. 3306/2567 ruled that imposing fines on subordinates, though a breach of regulations, was not a serious offense as there was no personal gain. Since the dismissal occurred without prior written warning, the employer was ordered to pay compensation, unused annual leave, and statutory interest.