ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1 ถึง มาตรา 14

 บรรพ1 หลักทั่วไป ลักษณะ 1 บทเบ็ดเสร็จทั่วไป

ข้อความเบื้องต้น

มาตรา 1 กฎหมายนี้ให้เรียกว่าประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์

มาตรา 2 ให้ใช้ประมวลกฎหมายนี้ตั้งแต่วันที่ 1 เดือนมกราคม พระพุทธศักราช 2468 เป็นต้นไป

มาตรา 3 ตั้งแต่วันที่ใช้ประมวลกฎหมายนี้สืบไป ให้ยกเลิกบรรดากฎหมาย กฎ และข้อบังคับอื่น ในส่วนที่มีบัญญัติไว้แล้วในประมวลกฎหมายนี้หรือซึ่งแย้งกับบทแห่งประมวลกฎหมายนี้

มาตรา 4 กฎหมายนั้น ต้องใช้ในบรรดากรณีซึ่งต้องด้วยบท บัญญัติใด ๆ แห่งกฎหมายตามตัวอักษร หรือตามความมุ่งหมายของบทบัญญัตินั้น ๆ

เมื่อไม่มีบทกฎหมายที่จะยกมาปรับคดีได้ ให้วินิจฉัยคดีนั้นตามจารีตประเพณีแห่งท้องถิ่นถ้าไม่มีจารีตประเพณีเช่นว่านั้น ให้วินิจฉัย คดีอาศัยเทียบบทกฎหมายที่ใกล้เคียงอย่างยิ่งและถ้าบทกฎหมายเช่นนั้นก็ไม่มีด้วยให้วินิจฉัยตามหลักกฎหมายทั่วไป

 มาตรา 5 ในการใช้สิทธิแห่งตนก็ดีในการชำระหนี้ก็ดี บุคคลทุกคนต้องกระทำโดยสุจริต

มาตรา 6 ให้สันนิษฐานไว้ก่อนว่าบุคคลทุกคนกระทำการโดยสุจริต

มาตรา 7 ถ้าจะต้องเสียดอกเบี้ยแก่กันและมิได้กำหนดอัตราดอกเบี้ยไว้โดยนิติกรรมหรือโดยบทกฎหมายอันชัดแจ้งให้ใช้อัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปี

มาตรา 8 คำว่า "เหตุสุดวิสัย" หมายความว่า เหตุใด ๆ อันจะเกิดขึ้นก็ดีจะให้ผลพิบัติก็ดีเป็นเหตุที่ไม่อาจป้องกันได้แม้ทั้งบุคคลผู้ต้องประสบหรือใกล้จะต้องประสบเหตุนั้นจะได้จัดการระมัดระวังตามสมควรอันพึงคาดหมายได้จากบุคคลในฐานะและภาวะเช่นนั้น

มาตรา 9 เมื่อมีกิจการอันใดซึ่งกฎหมายบังคับให้ทำเป็นหนังสือบุคคลผู้จะต้องทำหนังสือไม่จำเป็นต้องเขียนเองแต่หนังสือนั้นต้องลงลายมือชื่อของบุคคลนั้น

ลายพิมพ์นิ้วมือ แกงได ตราประทับหรือเครื่องหมายอื่นทำนองเช่นว่านั้นที่ทำลงในเอกสารแทนการลงลายมือชื่อหากมีพยานลงลายมือชื่อรับรองไว้ด้วยสองคนแล้วให้ถือเสมอกับลงลายมือชื่อ

ความในวรรคสองไม่ใช้บังคับแก่การลงลายพิมพ์นิ้วมือ แกงไดตราประทับหรือเครื่องหมายอื่นทำนองเช่นว่านั้นซึ่งทำลงในเอกสาร ที่ทำต่อหน้าพนักงานเจ้าหน้าที่

(คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 6542/2552)

มาตรา 10 เมื่อความข้อใดข้อหนึ่งในเอกสารอาจตีความได้สองนัย นัยไหนจะทำให้เป็นผลบังคับได้ให้ถือเอาตามนัยนั้นดีกว่าที่จะถือเอานัยที่ไร้ผ

มาตรา 11 ในกรณีที่มีข้อสงสัยให้ตีความไปในทางที่เป็นคุณแก่คู่กรณีฝ่ายซึ่งจะเป็นผู้ต้องเสียในมูลหนี้นั้น

มาตรา 12 ในกรณีที่จำนวนเงินหรือปริมาณในเอกสารแสดงไว้ ทั้งตัวอักษรและตัวเลขถ้าตัวอักษรกับตัวเลขไม่ตรงกัน และมิอาจ หยั่งทราบเจตนาอันแท้จริงได้ให้ถือเอาจำนวนเงินหรือปริมาณที่ เป็นตัวอักษรเป็นประมาณ

มาตรา 13 ถ้าจำนวนเงินหรือปริมาณในเอกสารแสดงไว้เป็นตัวอักษรหลายแห่ง หรือเป็นตัวเลขหลายแห่ง แต่ที่แสดงไว้หลาย แห่งนั้นไม่ตรงกันและมิอาจหยั่งทราบเจตนาอันแท้จริงได้ให้ถือเอาจำนวนเงินหรือปริมาณน้อยที่สุดเป็นประมาณ

มาตรา 14 ในกรณีที่เอกสารทำขึ้นไว้หลายภาษาไม่ว่าจะเป็นฉบับเดียวกันหรือหลายฉบับก็ตามโดยมีภาษาไทยด้วย ถ้าข้อความ ในหลายภาษานั้นแตกต่างกัน และมิอาจหยั่งทราบเจตนาของคู่กรณี ได้ว่าจะใช้ภาษาใดบังคับให้ถือตามภาษาไทย

PRELIMINARY

Section 1 . This law shall be called the Civil and Commercial Code (ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์).

Section 2. It shall come into force on the 1 st date of January B.E. 2468.

Section 3. On and from the day of operation of this Code, all other laws, bye laws and regulations in so far as they deal with matters governed by this Code or are inconsistent with its provisions shall be repealed.

BOOK I

GENERAL PRINCIPLES

TITLE I

GENERAL PROVISIONS

Section 4. The law must be applied in all cases which comes within the letter and spirit of any of its provisions.

Where no provision is applicable, the case shall be decided by analogy to the provision most nearly applicable, and, in default of such provision, by the general principles of law.

Section 5. Every person must, in the exercise of his rights and in the performance of his obligations, act in good faith.

Section 6. Every person is presumed to be acting in good faith.

Section 7. Whenever interest is to be paid, and the rate is not fixed by a juristic act or by an express provision in the law, it shall be seven and a half per cent per year.

Section 8. "Force majeure" denotes any event the happening or pernicious result of which could not be prevented even though a person against whom it happened or threatened to happen were to take such appropriate care as might be expected from him in his situation and in such condition.

Section 9. Whenever a writing is required by law, it is not necessary that it be written by the person from whom it is required, but it must bear his signature.

A finger print, cross, seal or other such mark affixed to a document is equivalent to a signature if it is certified by the signature of two witnesses.

The provisions of paragraph two shall not apply to a finger print, cross, seal or other such mark affixed to a document before the competent authorities.

Section 10. When a clause in a document can be interpreted in two senses, that sense is to be preferred which gives some effect rather than that which would give no effect.

Section 11. In case of doubt, the interpretation shall be in favour of the party who incurs the obligation.

Section 12. Whenever a sum or quantity is expresses in letters and in figures, and the two expressions do not agree, and the real intention cannot be ascertained, the expressin in letters shall be held good.

Section 13. Whenever a sum or quantity is expressed several times in letters or several times in figures, and the several expressions do not agree, and the real intention cannot be ascertained, the lowest expression shall be held good.

Section 14. Whenever a document is executed in two versions, one in the Thai language , the other in another language, and there are discrepancies between the two versions, and it cannot be ascertained which version was intended to govern, the document executed in the Thai language shall govern.