ยินดีให้คำปรึกษากฎหมายแชทไลน์

คดีนี้เกี่ยวกับความผิดฐานพรากและโทรมเด็กหญิงอายุเพียง 11 ปี โดยจำเลยและพวกได้ร่วมกันกักขัง ข่มขืน และผลัดเปลี่ยนกันกระทำชำเรา ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษหนักถึงขั้นจำคุกตลอดชีวิต และกำหนดโทษจำคุกจำเลยที่ 1 หลายกรรมรวมกันกว่า 37 ปี 4 เดือน พร้อมชดใช้ค่าสินไหมให้ผู้เสียหาย ต่อมา ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน แต่ปัญหาสำคัญเกิดขึ้นเมื่อการนับโทษในหลายคดีรวมกันเกินกว่า 50 ปี ทั้งที่กฎหมายอาญากำหนดชัดว่าโทษจำคุกเมื่อรวมกันแล้วต้องไม่เกิน 50 ปี เว้นแต่ลงโทษตลอดชีวิต ศาลฎีกาจึงแก้ไขคำพิพากษา แม้ไม่มีคู่ความยกขึ้นอ้าง เพราะเป็นเรื่องความสงบเรียบร้อยของประชาชน โดยอาศัยมาตรา 195 และมาตรา 225 แห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา ยืนยันหลักการจำกัดโทษสูงสุดไว้ที่ 50 ปี สะท้อนให้เห็นว่าแม้จะเป็นความผิดร้ายแรงเพียงใด ศาลก็ต้องยึดถือหลักการตีความกฎหมายอย่างเคร่งครัดเพื่อคุ้มครองสิทธิเสรีภาพของบุคคลและรักษาหลักนิติธรรม(อ่านคำพิพากษาศาลฎีกาฉบับเต็ม)

📌 กฎหมายมาตราหลักที่ใช้

• ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 91 (3)

เป็นหัวใจสำคัญของคดีนี้ ใช้อธิบายการนับโทษจำคุกหลายกรรมรวมกัน ต้องไม่เกิน 50 ปี เว้นแต่กรณีศาลลงโทษจำคุกตลอดชีวิต

• ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 195 วรรคสอง และมาตรา 225

ให้อำนาจศาลฎีกาหยิบยกข้อกฎหมายที่เกี่ยวกับความสงบเรียบร้อยขึ้นวินิจฉัยเองได้ แม้คู่ความไม่ได้อ้าง

🔑 Keywords สำคัญ (5 ข้อความ)

1. คดีโทรมเด็กหญิง (Gang Rape of Minor)

– แก่นของคดีคือการกระทำร้ายแรงต่อเด็กหญิงอายุเพียง 11 ปี ทั้งการกักขัง พรากผู้เยาว์ และผลัดเปลี่ยนกันข่มขืน

– ศาลชั้นต้นลงโทษสูงสุดถึงจำคุกตลอดชีวิต

2. การนับโทษจำคุกหลายกรรม (Consecutive Sentences)

– ประเด็นสำคัญคือเมื่อนับโทษจากหลายคดีรวมกันเกิน 50 ปี ซึ่งขัดต่อมาตรา 91(3)

– ศาลฎีกาจึงแก้ไขให้โทษรวมต้องไม่เกิน 50 ปี

3. ความสงบเรียบร้อยของประชาชน (Public Order Principle)

– แม้คู่ความไม่ยกข้อกฎหมายนี้ขึ้น ศาลฎีกาก็สามารถวินิจฉัยเองได้

– เพราะเป็นหลักที่เกี่ยวพันกับความสงบเรียบร้อยและนิติรัฐ

4. สิทธิและความเป็นธรรมในการลงโทษ (Fair Sentencing)

– แม้ความผิดร้ายแรง แต่กฎหมายต้องคุ้มครองสิทธิมนุษยชน

– ไม่ให้โทษจำคุกเกินขอบเขตที่กฎหมายกำหนด

5. แนวทางตีความกฎหมายอาญา (Interpretation of Penal Code)

– ศาลยืนยันหลักการตีความมาตรา 91(3) อย่างเคร่งครัด

– สะท้อนเจตนารมณ์ของกฎหมายในการจำกัดโทษสูงสุด

👉 กล่าวโดยสรุป คดีนี้ แก่นหลักอยู่ที่การตีความและบังคับใช้มาตรา 91(3) ของประมวลกฎหมายอาญา เกี่ยวกับการนับโทษจำคุกหลายกรรม รวมทั้งหลักความสงบเรียบร้อยที่ศาลหยิบยกขึ้นเอง เพื่อให้การลงโทษเป็นไปตามเจตนารมณ์ของกฎหมาย

⚖️ หลักกฎหมายที่เกี่ยวข้อง

1. ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 91 (3)

• เนื้อหาสำคัญ: กำหนดหลักเกณฑ์การนับโทษจำคุกในกรณีที่บุคคลหนึ่งกระทำผิดหลายกรรมต่างกัน

• เมื่อศาลพิพากษาลงโทษหลายกรรมรวมกันแล้ว โทษจำคุกทั้งหมดต้องไม่เกิน 50 ปี เว้นแต่ศาลพิพากษาลงโทษ จำคุกตลอดชีวิต

• จุดมุ่งหมายของกฎหมาย: เพื่อ จำกัดโทษสูงสุด ไม่ให้เกินกว่าเจตนารมณ์ของกฎหมาย แม้จำเลยจะกระทำความผิดร้ายแรงหลายครั้ง แต่ก็ต้องมีขอบเขตจำกัดของการลงโทษ

ตัวอย่างคำพิพากษาศาลฎีกา

• คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1163/2559

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่าการนับโทษจำคุกหลายกรรมที่เกิดขึ้นในเหตุเดียวกันต้องนำโทษแต่ละกรรมมารวม แต่เมื่อรวมแล้วเกิน 50 ปี ศาลต้องจำกัดโทษสูงสุดไม่เกิน 50 ปี ตามมาตรา 91 (3)

2. ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 195 วรรคสอง และมาตรา 225

• มาตรา 195 วรรคสอง: บัญญัติว่า หากมีปัญหาข้อกฎหมายที่เกี่ยวกับ ความสงบเรียบร้อยของประชาชน ศาลมีอำนาจยกขึ้นวินิจฉัยเองได้ แม้คู่ความไม่ได้อ้างในชั้นพิจารณา

• มาตรา 225: ให้อำนาจศาลฎีกาในการพิจารณาและแก้ไขคำพิพากษา หากพบว่าคำพิพากษาของศาลล่างไม่ถูกต้องตามกฎหมายในส่วนที่กระทบต่อความสงบเรียบร้อย

ตัวอย่างคำพิพากษาศาลฎีกา

• คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 8084/2558

ศาลฎีกายกปัญหาข้อกฎหมายเรื่องการนับโทษจำคุกขึ้นวินิจฉัยเอง โดยเห็นว่าแม้คู่ความมิได้อุทธรณ์หรือฎีกาในประเด็นดังกล่าว แต่เมื่อเกี่ยวข้องกับความสงบเรียบร้อย ศาลฎีกามีอำนาจแก้ไขให้เป็นไปตามกฎหมาย

📌 สรุปเชื่อมโยง

• คดีนี้อาศัย มาตรา 91 (3) ป.อ. เป็นแกนหลักในการตีความและแก้ไขโทษจำคุกที่รวมกันแล้วเกิน 50 ปี

• และใช้ มาตรา 195 วรรคสอง และมาตรา 225 ป.วิ.อ. ยืนยันว่าศาลฎีกามีอำนาจหยิบยกข้อกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับความสงบเรียบร้อยขึ้นวินิจฉัยเองได้ แม้คู่ความไม่ได้อ้าง

• หลักการเหล่านี้แสดงให้เห็นว่าการลงโทษต้องสอดคล้องกับเจตนารมณ์ของกฎหมาย และศาลสูงสุดมีหน้าที่รักษาความถูกต้องของคำพิพากษาเพื่อประโยชน์แห่งความยุติธรรมและความสงบเรียบร้อยของสังคม