แหล่งที่มา **http://lawanwadee.com/?p=200

ถ้าแฟนคุณคิดจะัปักหลักอยู่เมืองไทย คุณจะไม่มีสิทธิ์ขอวีซ่าถาวร ดังนั้นคุณต้องพึ่ง กฏหมายไทยอย่างเดียวเท่านั้นค่ะ ดังนั้น การจดทะเบียนสมรส เป็นเรื่องจำเป็นถ้า….

1. คุณมีลูกด้วยกัน และคุณต้องการให้ลูกถือสองสัญชาติ คือทั้งสัญชาติไทย และสัญชาติ ของบิดา การขอสัญชาติของบิดา ให้เด็กที่เกิดในต่างประเทศนั้น โดยมากมีเงื่อนไขว่า ต้องจดทะเบียนสมรส ยกเว้นกรณีที่ กฏหมายครอบครัว ของประเทศของสามี รับรองการอยู่กินกัน ฉันสามีภรรยา โดยไม่ได้มี การจดทะเบียนสมรส

2. คุณเป็นแม่บ้านอย่างเดียว เลี้ยงลูกเล็กๆ ไม่ได้ออกไปทำงาน ไม่ได้มีกิจการ หรือมีรายได้ เป็นของตนเอง เพราะถ้าคุณไม่ได้ทำงาน ไม่มีรายได้ เป็นของตนเอง คุณต้องพึ่งพาสามี เรื่องการเงิน และถ้าคุณไม่ได้จดทะเบียนสมรส และทรัพย์สินที่ซื้อหามาระหว่างอยู่กินด้วยกัน เป็นชื่อสามี หากเกิด เลิกรากันเมื่อไหร่ คุณก็เท่ากับ ไม่มีอะไรเลย ไม่มีทรัพย์สิน ไม่มีรายได้ และที่สำคัญ การจะฟ้องร้อง เรียกค่าเลี้ยงดูบุตร ก็ยาก เพราะไม่มีทะเบียนสมรส

3. ถ้าสามีคุณลงทุนประกอบกิจการในประเทศไทยหลังจากแต่งงานกัน ในฐานะคู่สมรส โดยชอบด้วยกฏหมาย ถึงคุณจะไม่ได้เป็นคนลงมือ หรือ มาดูแลกิจการ แต่ตามกฏหมายแล้ว คุณมีสิทธิในการถือครอง เท่ากับสามี กิจการนี้ถือว่าเป็นสินสมรสค่ะ

4. คุณทั้งสองมีโครงการจะซื้ออสังหาริมทรัพย์ในประเทศไทย ถึงคุณจะแต่งงานกับ คนต่างชาติ กฏหมายไทยยินยอมให้คุณซื้ออสังหาริมทรัพย์ได้ ถ้าสามีคุณเซ็นยินยอมและ รับรองว่าเงินที่นำมาซื้ออสังหาฯ นี้ เป็นเงินส่วนตัวของคุณแต่เพียงผู้เดียว ซึ่งก็หมายความ ว่า อสังหาฯ นี้ ตามกฏหมาย เป็นสินเดิมของคุณ ไม่ใช่สินสมรส ถึงจะซื้อมาหลังจาก แต่งงานกันแล้วก็ตาม

กรณีที่แฟนคุณเป็นคนต่างชาติที่เข้ามาอยู่ในเมืองไทยนั้น คุณมีความเสี่ยง ที่ระดับหนึ่ง อยู่แล้ว ถ้าคุณไม่จดทะเบียนสมรส จะยิ่งไปกันใหญ่ ยกตัวอย่าง เป็นกรณีศึกษา สัก 2-3 รายนะคะ

รายแรก: นิ่ม แต่งงาน จดทะเบียนสมรสกับสามีชาวอเมริกัน เช่าอพาร์ทเมนต์อยู่กรุงเทพฯ ด้วยกันมาห้าปี มีลูกชายอายุสามขวบหนึ่งคน หลังๆ มามีเรื่องระหองระแหง เป็นปากเสียงกัน บ่อยๆ จนวันหนึ่ง สามีฟ้องหย่า นิ่มฟ้องกลับเรียกค่าเลี้ยงดูบุตร ศาลไทยสั่งให้หย่าได้ โดยให้สามีจ่าย ค่าเลี้ยงดูบุตรเป็นรายเดือน ไปจนกว่าลูกจะบรรลุนิติภาวะ สามีเห็นดังนั้น ก็เลยหนีกลับไป อเมริกา ไม่ส่งเสียใดๆ ทั้งสิ้น ในแง่กฏหมาย นิ่มไม่สามารถดำเนินการใดๆ เพื่อบังคับให้สามี จ่ายค่าเลี้ยงดูได้เลย เพราะสามีของนิ่ม ไม่มีถิ่นพำนัก ที่เป็นหลักแหล่งใน ประเทศไทย ไม่มีทรัพย์สินในประเทศไทย และการฟ้องร้องข้ามประเทศนั้น ถึงแม้จะทำได้ โดยจ้างทนาย ในอเมริกา ให้ดำเนินการแทน แต่ค่าใช้จ่ายนั้น แพงชนิดที่เรียกว่าจดไม่ลง เพราะต้องใช้ ทนายที่มีความถนัดทางด้าน international laws ด้วย ไม่ใช่ family laws อย่างเดียว เหมือนการหย่าทั่วไป

รายที่สอง: นิด แต่งงาน จดทะเบียนสมรสกับสามีชาวอเมริกัน หลังจาก จดทะเบียนสมรสแล้ว สามี จดทะเบียนประกอบธุรกิจ โดยให้นิดเป็นหุ้นส่วน และซื้อบ้าน รถ ในนามของบริษัท นิดมีลูกชายด้วยกันหนึ่งคน สามีเป็นคนดูแลการเงินทั้งหมด สามปีต่อมา น้ำผึ้งเริ่มขม สามีต้องการหย่า โดยยื่นคำขาดให้นิดเซ็นเอกสาร ในการขายบ้าน ที่ดิน และเลิกกิจการ โดยจะให้เงินแปดแสนบาท นอกนั้นสามีเอาหมด นิดฟ้องเรียกค่าเลี้ยงดูบุตร โดยทนาย ของนิดแนะนำว่า ให้นิดเรียกค่าเลี้ยงดูเป็นเงินก้อน โดยจ่ายทีเดียวจบ ตั้งแต่ตอนหย่า ผลก็คือ ศาลตัดสินว่า บ้าน รถ และกิจการเป็นสินสมรส ดังนั้น นิดมีส่วนในสินสมรสนี้ครึ่งหนึ่ง ส่วนค่าเลี้ยงดูบุตรนั้น ศาลตัดสินให้สามีของนิด จ่ายเป็นเงินก้อนเดียว ตามที่ทนายของนิด ร้องขอ สามีของนิดไม่มีเงินก้อน ดังนั้น ศาลจึงให้โอนจากครึ่งหนึ่งของสินสมรสส่วนที่ เป็นของสามี สรุปคือ สามีหย่าไป โดยที่ไม่ได้สินสมรสเลย เพราะถูกยึดเอาเป็นค่าเลี้ยงดูบุตร ซึ่งกรณีนี้ ดิฉันเห็นว่าดี และเป็นทางเดียว ที่จะได้เงินค่าเลี้ยงดูจากฝ่ายชาย เนื่องจาก ถ้าเขาหนี กลับประเทศของเขาไป นิดก็จะไม่สามารถ ฟ้องบังคับให้สามีจ่ายได้

รายที่สาม: หน่อย ไม่ได้แต่งงาน แต่อยู่กินกับแฟนชาวอังกฤษ ซึ่งเข้ามาเป็นครูที่โรงเรียน นานาชาติ แห่งหนึ่ง แฟนหน่อยขี้เหนียวมาก ให้เงินใช้เดือนละพันห้า ไม่เคยซื้ออะไรสวยๆ งามๆ ให้เลย พอเอ่ยปากขออะไร ก็จะอ้างว่า หมดเงินไปกับค่ามัดจำโน่นนี่ตั้งมาก รอให้ได้คืนก่อน ฯลฯ พอหมดสัญญากับทางโรงเรียน แฟนของหน่อยตัดสินใจกลับ ประเทศของตน โดยสัญญากับหน่อยว่าจะทำวีซ่าคู่หมั้นให้ เพื่อที่จะได้ไปแต่งงานที่โน่น และเมื่อหน่อยออกปากขอ เงินก้อนหนึ่ง เพื่อใช้จ่ายระหว่างที่หางานทำ ฝ่ายชายสัญญาว่า จะโอนมาให้ แต่จนแล้วจนรอด หน่อยก็ไม่เคยได้เงิน แฟนของหน่อย นอกจากจะไม่ทำ วีซ่าให้แล้ว ยังไม่เคยตอบกลับมาเลย กรณีนี้ ดิฉันเห็นว่า หน่อยพลาดหลายเรื่อง เรื่องแรก คือการที่ไม่จดทะเบียนสมรส ดังนั้น ทรัพย์สินเป็นชื่อใครก็เป็นของคนนั้น และการที่ไปเชื่อ ลมปากคนที่ดีแต่อ้างโน่นอ้างนี่ ผลัดผ่อนไปวันๆ ลงท้ายก็คือ หน่อยไม่ได้อะไรจากการ อยู่กินกับผู้ชายคนนี้เลย

รายที่สี่: น้อย รู้จักกับแฟนทางอินเตอร์เน็ท ฝ่ายชายเป็นนายทหารระดับสัญญาบัตร หลังจากนั้น สามเดือนแฟนของน้อยก็บินมาหา น้อยแนะนำแฟน ให้รู้จักกับทางบ้าน ทุกคนเห็นดีเห็นงาม ว่าน้อยได้แฟนดี เพราะนอกจากจะการศึกษาดี หน้าตาดี ยังเป็น นายทหารระดับสัญญาบัตร อีกต่างหาก คบกันไปได้สักหน่อย น้อยก็เอ่ยปากกับแฟน เรื่องขอวีซ่าคู่หมั้น ฝ่ายชายบ่ายเบี่ยงอ้างว่าติดราชการลับ กำลังจะถูกส่งไปประจำการ ต่างประเทศ พอดีมีคนยุยงส่งเสริม น้อยเห็นดีด้วยจึงเดินตามกลยุทธที่กูรูแนะนำ คือ ปล่อยให้มีลูก ตลอดระยะเวลาสองปีที่คบกัน ฝ่ายชายบินมาหาน้อย ปีละสองครั้ง จนครั้งสุดท้ายที่มา คือเมื่อลูกชายอายุครบหนึ่งขวบ แฟนของน้อยก็ยังบ่ายเบี่ยงเรื่อง การแต่งงาน ไม่ยอมจดทะเบียนสมรส โดยมีข้ออ้างต่างๆ นานา แต่ส่งเงินให้ทุกเดือน หลังจากที่มาหาน้อยกับลูกครั้งสุดท้าย ฝ่ายชาย ก็เขียนมาบอกสั้นๆ ว่า ถูกส่งไปราชการ ต่างประเทศ ไม่สามารถติดต่อมาได้บ่อยๆ และจากนั้น น้อยก็ไม่เคยได้รับข่าวคราวจากแฟน อีกเลย ไม่มีค่าเลี้ยงดู ไม่มีอีเมล์ หรือโทรศัพท์ น้อยติดต่อสถานทูต เพื่อหาทางขอสัญชาติให้ลูก ก็ได้รับคำตอบว่า น้อยไม่ได้จดทะเบียนสมรส และต้อง ให้พ่อเด็กมาดำเนินการ น้อยขอความ ช่วยเหลือจากคนไทยในอเมริกา โดยให้โทรไปที่เบอร์ โทรศัพท์ที่แฟนเคยให้ไว้ ปรากฏว่า แฟนของน้อยเป็นคนรับโทรศัพท์ !!! เขาไม่ได้โดนส่งไปราชการที่ไหน แค่ไม่ต้องการ รับผิดชอบในตัวน้อยกับลูก เพราะการเป็นทหารนั้น ถ้าแต่งงานกับคนต่างชาติ จะเป็นการ ตัดโอกาสความก้าวหน้า เนื่องจากไม่ผ่าน security clearance ซึ่งเป็นประเด็นที่สำคัญที่สุด ในการพิจารณาเลื่อนขั้น ทุกวันนี้น้อยต้องรับผิดชอบเรื่องลูก ตามลำพัง ถึงแม้กฏหมายจะยอม ให้น้อยยื่นฟ้องพิสูจน์ดีเอ็นเอของ พ่อเด็กได้ แต่น้อยก็ไม่มีเงินมากพอ ที่จะไปทำอย่างนั้น ค่าใช้จ่ายที่จะต้องใช้สำหรับ ดำเนินการทางกฏหมายนั้น มากจนสามารถเก็บไว้เลี้ยงลูกได้ จนโต น้อยจึงเลิกล้มความตั้งใจ ก้มหน้าก้มตาเลี้ยงลูก ไปแต่ลำพัง

ขอขอบคุณ www.lawanwadee.com