การเป็นบุคคลล้มละลาย ย่อมเป็นเสมือนตายในทางธุรกิจเพราะจะจัดการทรัพย์สินของตนเองไม่ได้

มาตรา 24  "เมื่อศาลสั่งพิทักษ์ทรัพย์ของลูกหนี้แล้ว ห้ามมิให้ลูกหนี้กระทำการใดๆ เกี่ยวกับทรัพย์สิน หรือกิจการของตน เว้นแต่จะได้กระทำตามคำสั่งหรือความเห็นชอบของศาล เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ ผู้จัดการทรัพย์ หรือที่ประชุมเจ้าหนี้ ตามที่บัญญัติไว้ในพระราชบัญญัตินี้"

เมื่อเจ้าหนี้ฟ้องล้มละลาย และลูกหนี้จำนวนมากเข้าไปประนอมหนี้โดยอาจตกลงขอชำระหนี้ ร้อยละ30 - 50 เพื่อไม่อยากเป็นบุคคลล้มละลาย เพราะลูกหนี้ต้องถูกเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์รวบรวมทรัพย์สินทั้งหมดไว้ในกองทรัพย์สินของลูกหนี้

มาตรา 22 เมื่อศาลสั่งพิทักษ์ทรัพย์ของลูกหนี้แล้ว เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์แต่ผู้เดียวมีอำนาจดังต่อไปนี้

(1) จัดการและจำหน่ายทรัพย์สินของลูกหนี้ หรือกระทำการที่จำเป็นเพื่อให้กิจการของลูกหนี้ที่ค้างอยู่เสร็จสิ้นไป

(2) เก็บรวบรวมและรับเงินหรือทรัพย์สินซึ่งจะตกได้แก่ลูกหนี้ หรือซึ่งลูกหนี้มีสิทธิจะได้รับจากผู้อื่น

(3) ประนีประนอมยอมความ หรือฟ้องร้อง หรือต่อสู้คดีใดๆ เกี่ยวกับทรัพย์สินของลูกหนี้

จากเหตุผลข้างต้นคงพอเห็นภาพว่าทำไมเจ้าหนี้จึงประสงค์จะฟ้องให้ลูกหนี้ล้มละลาย

ยังมีอีกเหตุผลหนึ่งก็คือ การฟ้องเป็นคดีล้มละลาย ส่วนมากเจ้าหนี้จะนำหนี้ที่ได้ฟ้องเป็นคดีแพ่งและมีคำพิพากษาแล้ว แต่ไม่สามารถบังคับคดีเอาชำระหนี้ได้ทั้งหมด และระยะเวลาจะพ้น 10 ปี เจ้าหนี้ก็จะหมดสิทธิบังคับเอากับลูกหนี้ ถ้าได้ฟ้องเป็นคดีล้มละลายก่อนพ้น 10 ปี ก็สามารถบีบลูกหนี้ได้อีกทาง และนอกจากนี้เป็นเรื่องของการตัดหนี้สูญ ซึ่งในทางบัญชีหากไม่ตัดหนี้สูญก็ต้องแสดงงบดุลไปเรื่อย ๆครับ