1. แจ้งความตำรวจคงไม่รับแจ้งเพราะเป็นการเรียกค่าสินไหมทดแทนตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 433

2. ต่างคนต่างไม่ยอมก็ให้ฝ่ายที่ต้องเสียหายไปฟ้องร้องเอาเอง

3. จบที่ศาลไหน --ศาลที่อยู่ในเขตอำนาจของคดีที่ฟ้องร้อง

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า  การที่จำเลย ให้อาหารสุนัขจรจัด  มาหลายปี เท่ากับว่า  จำเลยเป็นเจ้าของสุนัชนั้น  โดยการเลี้ยงดูแล้ว เมื่อสุนัขไปกัดเด็ก ถึงแก่ความตาย  เท่ากับว่า จำเลยประมาทตาม ปอ.ม.59 วรรคสี่ และ การกระทำนั้น เป็นเหตุให้ผู้อื่น ถึงแก่ความตาย  จึงเป็นความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 291 ถือว่า ผู้เลี้ยงอาหารสุนัขจรจัดเป็นประจำ ปล่อยปละละเลย ให้สัตว์นั้น เที่ยวไปโดยลำพัง  จนเกิดอันตรายแก่บุคคลอื่น จึงเป็นความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 377 นอกจากนี้ เมื่อจำเลย ปล่อยปละละเลย  จนสัตว์นั้น  ได้ไปกัดผู้อื่นถึงแก่ความตายเช่นนี้ จึงถือว่า ความเสียหายเกิดขึ้น  เพราะสุนัขจรจัดดังกล่าว จำเลย ซึ่งเป็นบุคคล ผู้ให้อาหารสุนัขจรจัดนั้น  จะต้องใช้ค่าสินไหมทดแทน ให้แก่ฝ่ายเด็กที่ถึงแก่ความตาย  เพราะสัตว์นั้น ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 433 วรรคหนึ่ง ด้วย (คำพิพากษาฎีกาใหม่ที่ 1639/2565 )

เรียน คุณ ลีนนท์

ขอบคุณมากสำหรับคำตอบและอยากจะเรียนถามเพิ่มเติมดังนี้ครับ

ตามข้อ 2-3 ในกรณีที่ต้องฟ้องร้องกันแต่มูลค่าการฟ้องเรียกค่าสินไหมทดแทนมีมูลค่าไม่มากเช่น 1พัน 2พันจนถึงหลักหลายพันแม้กระทั่งค่าสินไหมหลักหมื่นในความเข้าใจของผม..ผมคิดว่าฟ้องไปก็ไม่คุ้มเพราะว่ากว่าคดีจะตัดสินอาจกินเวลาหลายเดือนและอาจต้องเสียค่าทนายอีก

อาจารย์คิดว่ามีวิธีช่วยเหลือผู้เสียหายวิธีอื่นอีกไหมครับหรือว่าต้องพยายามตกลงกันให้ได้จะเป็นวิธีที่ดีที่สุด

ไม่มีวิธีอื่นครับนอกจากขอบารมีศาลเป็นที่พึ่งเท่านั้น