เอาที่ละข้อน่ะครับ

**อายุความฟ้องร้องกรณีมีอายุความ 1 ปี นับตั้งแต่วันที่คุณรู้ว่าเขาตาย

**ปัญหาของคุณต่อจากนี้คือหากฟ้องร้องแล้วคุณต้องฟ้องเอาจากกองมรดกของผู้ตาย ซึ่งก็หมายความว่าผู้ตายต้องมีทรัพย์สินที่จะเป็นมรดกตกทอดแก่ทายาทของเขาด้วย คุณก็ไปบังคับเอาจากมรดกที่มีอยู่นั้นชดใช้ค่าเสียหายแก่คุณตามจำนวนตามคำพิพากษาของศาล

**ส่วนคดีความจะยืดเยื้อแค่ไหนก็ตอบยากครับ เพราะแต่ละคดีใช้เวลาไม่แน่นอนครับ แต่หากมีการตกลงกันในศาล และมีการประนีประนอมยอมความกันก็จบเร็ว

หากรถยนต์กระบะ ของผู้ตายมีประกันภัย ก็ฟ้องบริษัทประกันภัยได้ครับ

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยที่ 1 เป็นกรรมการผู้มีอำนาจทำการแทนจำเลยที่ 2 เมื่อวันที่ 23กุมภาพันธ์ 2540 นายมานิตย์ ชูทรัพย์ ขับรถยนต์โดยสารหมายเลขทะเบียน 10 - 0062 นครสวรรค์ ไปในทางการที่จ้างของจำเลยทั้งสองจากสถานีขนส่งจังหวัดกำแพงเพชร มุ่งหน้าเข้ากรุงเทพมหานคร โดยมีโจทก์โดยสารมาด้วย และด้วยความประมาทเลินเล่อของนายมานิตย์เป็นเหตุให้รถคันดังกล่าวเกิดอุบัติเหตุเฉี่ยวชนกับรถยนต์หมายเลขทะเบียน 7 ศ - 9526 กรุงเทพมหานคร และรถบรรทุกหมายเลขทะเบียน 80 - 8273 กำแพงเพชร เป็นเหตุให้นายมานิตย์ถึงแก่ความตายและโจทก์ได้รับบาดเจ็บสาหัสกระดูกต้นแขนขวาหักต้องผ่าตัดใส่แผ่นดามกระดูกใช้เวลารักษาประมาณ 4 ถึง 6 เดือน และได้รับความเสียหายเป็นเงิน 161,300 บาท ขอให้บังคับจำเลยทั้งสองร่วมกันชดใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์ 161,300 บาท พร้อมด้วยดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี นับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จ

จำเลยทั้งสองให้การว่า ฟ้องโจทก์ขาดอายุความ เพราะเหตุเกิดเมื่อวันที่ 23 กุมภาพันธ์ 2540 โจทก์นำคดีมาฟ้องเป็นระยะเวลาเกิน 1 ปี ขอให้ยกฟ้อง

ระหว่างพิจารณาของศาลชั้นต้น คู่ความแถลงรับกันตามรายงานกระบวนพิจารณาลงวันที่ 26 กรกฎาคม 2542 ว่าจำเลยที่ 1 ไม่ต้องร่วมรับผิดกับจำเลยที่ 2 เป็นการส่วนตัวเพราะจำเลยที่ 1 กระทำในฐานะกรรมการผู้จัดการของจำเลยที่ 2 ซึ่งเป็นนิติบุคคลเกิดเหตุรถยนต์เฉี่ยวชนกันเพราะความประมาทเลินเล่อของนายมานิตย์ ชูทรัพย์ ลูกจ้างจำเลยที่ 2 เมื่อวันที่ 23 กุมภาพันธ์ 2540 หลังเกิดเหตุจำเลยทั้งสองส่งนายชัยวัฒน์ วงศ์ธนะบูรณ์ เป็นผู้รับมอบอำนาจไปเจรจาค่าเสียหายกับผู้เสียหายทั้งหมดรวมทั้งโจทก์และได้ทำบันทึกการเจรจาไว้เมื่อวันที่ 20 มีนาคม 2540 ตามบันทึกการตกลงชดใช้ค่าเสียหาย คดี จร.ที่ 11/2540 เอกสารหมาย จ.1 ต่อมาเมื่อวันที่ 28 พฤษภาคม 2540 นายชัยวัฒน์ได้ทำบันทึกไม่ยินยอมชดใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์ ตามบันทึกเกี่ยวกับการชดใช้ค่าเสียหาย เอกสารหมาย จ.2 โจทก์ทราบว่าจำเลยทั้งสองไม่ยินยอมชดใช้ค่าเสียหายจากพนักงานสอบสวนเมื่อวันที่ 16 มิถุนายน 2540 และคู่ความขอให้ศาลชั้นต้นวินิจฉัยเฉพาะประเด็นข้อพิพาทว่า ฟ้องโจทก์ขาดอายุความหรือไม่ หากไม่ขาดอายุความให้ศาลใช้ดุลพินิจกำหนดค่าเสียหายให้แก่โจทก์ตามคำฟ้องและคำให้การศาลชั้นต้นเห็นว่าคดีพอวินิจฉัยได้จึงให้งดสืบพยานโจทก์และจำเลยทั้งสอง

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง ค่าฤชาธรรมเนียมให้เป็นพับ

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ภาค 6 พิพากษายกคำพิพากษาศาลชั้นต้นให้ศาลชั้นต้นพิจารณาในประเด็นข้อพิพาทว่าโจทก์เสียหายเพียงใด แล้วพิพากษาใหม่ตามรูปคดี ค่าฤชาธรรมเนียมในชั้นอุทธรณ์ให้ศาลชั้นต้นรวมสั่งเมื่อมีคำพิพากษาใหม่

จำเลยทั้งสองฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า "มีปัญหาต้องวินิจฉัยตามฎีกาจำเลยทั้งสองว่า ฟ้องโจทก์ขาดอายุความหรือไม่ เห็นว่า เกิดเหตุวันที่ 23 กุมภาพันธ์ 2540 ต่อมาวันที่ 20 มีนาคม 2540 นายชัยวัฒน์ วงศ์ธนะบูรณ์ ผู้รับมอบอำนาจจากจำเลยที่ 2 ให้มีอำนาจเจรจาตกลงค่าเสียหายกับผู้เสียหายทุกคน ได้ทำบันทึกการตกลงชดใช้ค่าเสียหายคดี จร. ที่ 11/2540เอกสารหมาย จ.1 ซึ่งบันทึกดังกล่าวข้อ 3.18 ระบุว่า นายชัยวัฒน์ ตกลงกับผู้เสียหายทุกคน แล้วรับข้อเสนอของผู้เสียหายแต่ละคนที่ได้เรียกร้องค่าเสียหายตามจำนวนที่ระบุในข้อ 3.1 ถึง 3.17 เพื่อนำไปเสนอจำเลยที่ 2 พิจารณาจำนวนเงินที่ผู้เสียหายแต่ละคนเรียกร้องอีกครั้งหนึ่ง เนื่องจากเงินที่ผู้เสียหายแต่ละคนเรียกร้องมีจำนวนมากอีกทั้งจะได้ตรวจสอบจากหลักฐานที่เกี่ยวข้องเพื่อกำหนดความเสียหายที่จะต้องรับผิดชอบชดใช้เงินตามความเหมาะสมต่อไป ประกอบกับตามบันทึกเกี่ยวกับการชดใช้ค่าเสียหายเอกสารหมาย จ.2 นายชัยวัฒน์ได้แจ้งให้พนักงานสอบสวนทราบว่า จำเลยที่ 2 จะรับผิดชอบค่าเสียหายให้แก่ผู้เสียหายที่ได้รับบาดเจ็บตามหลักฐานหรือใบเสร็จค่ารักษาพยาบาลที่แท้จริงเท่านั้น สำหรับผู้ตายให้ศพละ 50,000 บาท ความเสียหายต่อทรัพย์สินให้ประเมินความเสียหายตามความเป็นจริงจากบันทึกทั้งสองฉบับมีความหมายว่า นายชัยวัฒน์ได้ตกลงยินยอมชดใช้ค่าเสียหายให้ผู้เสียหายทุกคนตามที่ได้รับมอบอำนาจจากจำเลยที่ 2 แล้วเพียงแต่ยังไม่ได้กำหนดจำนวนเงินแน่นอนที่จะจ่ายให้แก่ผู้เสียหายแต่ละคนเท่านั้น เพราะนายชัยวัฒน์ประสงค์จะให้จำเลยที่ 2 เป็นผู้พิจารณาจำนวนค่าเสียหายเอง ถือได้ว่าจำเลยที่ 2 ได้กระทำการใด ๆ อันปราศจากข้อสงสัยแสดงให้เห็นเป็นปริยายว่ายอมรับสภาพหนี้ตามสิทธิเรียกร้องตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 193/14(1) แล้ว จึงทำให้อายุความสะดุดหยุดลงนับแต่วันที่ 20 มีนาคม 2540ซึ่งเป็นวันทำบันทึกการตกลงชดใช้ค่าเสียหาย คดี จร.ที่ 11/2540 เอกสารหมาย จ.1จนถึงวันที่ 16 มิถุนายน 2540 ซึ่งเป็นวันที่โจทก์ทราบจากพนักงานสอบสวนว่าจำเลยที่ 2ปฏิเสธไม่ชดใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์ เนื่องจากคู่กรณีฝ่ายที่ได้รับความเสียหายเรียกร้องมีจำนวนเงินสูงกว่าความเป็นจริงตามบันทึกเกี่ยวกับการชดใช้ค่าเสียหายเอกสารหมายจ.2 เมื่อนับแต่วันทราบดังกล่าวถึงวันฟ้องยังไม่เกิน 1 ปี ฟ้องโจทก์ไม่ขาดอายุความคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ภาค 6 ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วย ฎีกาจำเลยทั้งสองฟังไม่ขึ้นส่วนปัญหาว่าโจทก์ได้รับความเสียหายเพียงใดนั้น ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ภาค 6ยังไม่ได้วินิจฉัยมา ศาลฎีกาเห็นสมควรวินิจฉัยไป โดยไม่ต้องย้อนสำนวนไปให้ศาลชั้นต้นวินิจฉัยก่อน และศาลฎีกาได้พิเคราะห์คำฟ้องคำให้การเพื่อประกอบการใช้ดุลพินิจกำหนดค่าเสียหายให้โจทก์ตามที่คู่ความตกลงกันตามรายงานกระบวนพิจารณาลงวันที่ 26กรกฎาคม 2542 แล้ว เห็นว่า โจทก์ได้รับบาดเจ็บต้นแขนขวาหักและฟันแตกร้าวสองซี่สภาพของบาดแผลดังกล่าวระหว่างรักษาแม้ยังไม่หายเป็นปกติโจทก์ก็สามารถไปทำงานได้ก่อน 6 เดือน ทั้งในระยะแรกที่เกิดอุบัติเหตุโจทก์ไม่สามารถไปทำงานได้จึงหาจำต้องเสียค่าจ้างรถแท็กซี่ไปทำงานในช่วงดังกล่าวไม่ เห็นสมควรกำหนดค่าเสียหายที่โจทก์ได้รับจำนวน 70,000 บาท และจำเลยที่ 2 ต้องรับผิดชดใช้ให้แก่โจทก์พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี ส่วนจำเลยที่ 1 ในฐานะกรรมการผู้จัดการจำเลยที่ 2 ไม่ต้องรับผิดเป็นการส่วนตัว"

พิพากษาแก้เป็นว่า ให้จำเลยที่ 2 ชดใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์จำนวน 70,000 บาทพร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี นับแต่วันฟ้อง (วันที่ 31 มีนาคม 2541) เป็นต้นไปจนกว่าชำระเสร็จและให้ใช้ค่าฤชาธรรมเนียมทั้งสามศาลแทนโจทก์ โดยให้ใช้ค่าขึ้นศาลตามทุนทรัพย์ที่โจทก์ชนะคดี โดยกำหนดค่าทนายความให้รวม 6,000 บาท ให้ยกฟ้องโจทก์ สำหรับจำเลยที่ 1 ค่าฤชาธรรมเนียมทั้งสามศาลระหว่างโจทก์กับจำเลยที่ 1ให้เป็นพับ

( มงคล คุปต์กาญจนากุล - ธีรศักดิ์ เตียวัฒนานนท์ - สุวัฒน์ วรรธนะหทัย )

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 3266/2545

สิทธิเรียกร้องในมูลละเมิด ฟ้องบริษัทประกันภัยค้ำจุน (รถยนต์) มีอายุความ 2 ปี

โจทก์ฟ้องขอให้บังคับจำเลยทั้งสองร่วมกันชดใช้ค่าเสียหายเป็นค่าซ่อมรถยนต์หมายเลขทะเบียน 80-3304 ชลบุรี ของโจทก์รวมทั้งค่าจ้างยกลากรถและค่าขาดประโยชน์จากการใช้รถพร้อมดอกเบี้ยเป็นเงิน 356,718 บาท และดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปีของต้นเงิน 310,190 บาท นับแต่วันฟ้องจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์เนื่องจากลูกจ้างหรือตัวแทนของจำเลยที่ 1 ขับรถยนต์บรรทุกหมายเลขทะเบียน 72-1970 กรุงเทพมหานคร พ่วงรถหมายเลขทะเบียน 72-2750กรุงเทพมหานคร ของจำเลยที่ 1 ด้วยความประมาทเฉี่ยวชนรถยนต์ของโจทก์ได้รับความเสียหายและให้จำเลยที่ 2 รับผิดในฐานะเป็นผู้รับประกันภัยค้ำจุนรถยนต์บรรทุกของจำเลยที่ 1

จำเลยที่ 1 ให้การว่า ฟ้องโจทก์ขาดอายุความเพราะโจทก์ฟ้องเกิน1 ปี นับแต่วันเกิดเหตุละเมิด ขอให้ยกฟ้อง

จำเลยที่ 2 ให้การว่า โจทก์มิได้เป็นคดีโจทก์ขาดอายุความสำหรับจำเลยที่ 1 มีผลให้จำเลยที่ 2 หลุดพ้นความรับผิดด้วย ขอให้ยกฟ้อง

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยที่ 2 ชำระเงินจำนวน 127,190 บาทพร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี นับแต่วันที่ 8 กันยายน 2535 จนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์ คำขอนอกจากนี้ให้ยก

จำเลยที่ 2 อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยที่ 2 ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า "คดีนี้มีทุนทรัพย์ที่พิพาทกันในชั้นฎีกาไม่เกินสองแสนบาทต้องห้ามมิให้ฎีกาในข้อเท็จจริงตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 วรรคหนึ่ง ที่จำเลยที่ 2 ฎีกาปัญหาข้อกฎหมายว่า คดีโจทก์สำหรับจำเลยที่ 2 ขาดอายุความหรือไม่นั้นศาลฎีกาจำต้องถือตามข้อเท็จจริงที่ศาลอุทธรณ์ได้วินิจฉัยจากพยานหลักฐานในสำนวนตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 238 ประกอบมาตรา 247 ซึ่งศาลอุทธรณ์ฟังข้อเท็จจริงว่าเมื่อวันที่ 8 กันยายน 2535 เวลาประมาณ 23 นาฬิกา ลูกจ้างของจำเลยที่ 1 ขับรถยนต์บรรทุกหมายเลขทะเบียน 72-1970 กรุงเทพมหานครพ่วงรถหมายเลขทะเบียน 72-2750 กรุงเทพมหานคร ของจำเลยที่ 1ซึ่งจำเลยที่ 2 รับประกันภัยค้ำจุนไว้ด้วยความประมาทเป็นเหตุให้เฉี่ยวชนรถยนต์บรรทุกหมายเลขทะเบียน 80-3304 ชลบุรี ของโจทก์ได้รับความเสียหาย ต่อมาวันที่ 8 กันยายน 2537 โจทก์ยื่นฟ้องจำเลยทั้งสองให้ร่วมกันชดใช้ค่าเสียหายเป็นค่าซ่อมรถยนต์ค่าจ้างลากรถและค่าขาดประโยชน์จากการใช้รถพร้อมด้วยดอกเบี้ยแก่โจทก์ ศาลฎีกาโดยมติที่ประชุมใหญ่เห็นว่า คดีนี้โจทก์ฟ้องจำเลยที่ 1 ให้รับผิดในฐานะเจ้าของผู้ครอบครองรถยนต์บรรทุกหมายเลขทะเบียน 72-1970 กรุงเทพมหานครพ่วงรถหมายเลขทะเบียน 72-2750 กรุงเทพมหานคร นายจ้างตัวการวาน ใช้ ผู้ขับขี่และควบคุมรถยนต์บรรทุกคันดังกล่าวและให้จำเลยที่ 2ร่วมรับผิดในฐานะผู้รับประกันภัยค้ำจุนความรับผิดชดใช้ค่าเสียหายของจำเลยทั้งสองย่อมแตกต่างกัน จำเลยที่ 1 ต้องรับผิดชดใช้ค่าเสียหายในมูลละเมิดซึ่งมีอายุความ 1 ปี นับแต่วันที่ผู้ต้องเสียหายรู้ถึงการละเมิดและรู้ตัวผู้จะพึงต้องใช้ค่าสินไหมทดแทนตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 448 วรรคหนึ่ง ส่วนจำเลยที่ 2 ต้องรับผิดชดใช้ค่าเสียหายตามสัญญาประกันวินาศภัย ซึ่งมีอายุความ 2 ปี นับแต่วันวินาศภัยตามมาตรา 882 วรรคหนึ่ง แสดงว่าอายุความฟ้องจำเลยทั้งสองสามารถแยกออกจากกันได้อีกทั้งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 295 บัญญัติให้เรื่องอายุความเป็นคุณหรือเป็นโทษเฉพาะแก่ลูกหนี้คนนั้น ฉะนั้น การฟ้องให้จำเลยที่ 1 รับผิดในมูลละเมิดจึงขาดอายุความ 1 ปี ย่อมเป็นคุณเฉพาะแก่จำเลยที่ 1 ไม่เกี่ยวข้องกับการฟ้องให้จำเลยที่ 2 รับผิดตามสัญญาประกันวินาศภัยซึ่งมีอายุความ 2 ปีนับแต่วันวินาศภัย คดีนี้ความรับผิดตามสัญญาประกันวินาศภัยเกิดขึ้นเมื่อวันที่ 8 กันยายน 2535 โจทก์ฟ้องเมื่อวันที่ 8 กันยายน 2537เป็นการฟ้องภายในเวลา 2 ปี นับแต่วันวินาศภัย คดีโจทก์สำหรับจำเลยที่ 2จึงไม่ขาดอายุความ"

พิพากษายืน

( ผล อนุวัตรนิติการ - ระพินทร บรรจงศิลป - ชนะ ภาสกานนท์ )

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 8533/2542

โจทก์ฟ้องว่า โจทก์เป็นเจ้าของรถยนต์บรรทุกหมายเลขทะเบียน บ - 3244 ราชบุรี เมื่อวันที่ 8 พฤศจิกายน 2537 จำเลยขับรถยนต์บรรทุกหมายเลขทะเบียน80 - 6932 ประจวบคีรีขันธ์ แซงรถยนต์คันอื่นข้างหน้าล้ำเข้าไปในช่องเดินรถที่นายประวุฒิ นิลรัศมีเวทย์ สามีโจทก์เป็นผู้ขับ แล้วเกิดเฉี่ยวชนกับรถยนต์ของโจทก์ทำให้รถยนต์ของโจทก์ได้รับความเสียหายและสามีโจทก์ได้รับบาดเจ็บขอให้บังคับจำเลยชำระเงิน 202,820 บาท แก่โจทก์พร้อมดอกเบี้ย

จำเลยให้การว่า เหตุละเมิดเกิดจากความประมาทของนายประวุฒิ คดีโจทก์ขาดอายุความ ขอให้ยกฟ้อง

ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่า มูลละเมิดเกิดวันที่ 8 พฤศจิกายน 2537 แต่โจทก์ฟ้องคดีเรียกค่าเสียหายในวันที่ 22 ธันวาคม 2538 โดยมิได้นำสืบให้ได้ความว่า โจทก์รู้ถึงการละเมิดและผู้ที่จะพึงต้องใช้ค่าสินไหมทดแทนเมื่อใด คดีโจทก์จึงขาดอายุความ พิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ภาค 3 พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ข้อเท็จจริงในเบื้องต้นฟังได้ว่า เมื่อวันที่ 8 พฤศจิกายน2537 จำเลยขับรถยนต์บรรทุกหมายเลขทะเบียน 80 - 6932 ประจวบคีรีขันธ์ ชนกับรถยนต์บรรทุกหมายเลขทะเบียน บ - 3244 ราชบุรี ของโจทก์ที่มีนายประวุฒิ นิลรัศมีเวทย์ ซึ่งเป็นสามีของโจทก์เป็นผู้ขับ เป็นเหตุให้รถยนต์ของโจทก์ดังกล่าวเสียหายและนายประวุฒิได้รับบาดเจ็บ

มีปัญหาต้องวินิจฉัยตามฎีกาข้อแรกของโจทก์ว่า คดีโจทก์ขาดอายุความหรือไม่ เห็นว่า โจทก์มีพยานที่เบิกความเกี่ยวกับเหตุที่รถยนต์ของโจทก์ที่นายประวุฒิขับชนกับรถยนต์ที่จำเลยขับเพียงคนเดียวคือนายประวุฒิ โดยนายประวุฒิเบิกความว่า เมื่อเกิดเหตุแล้วพยานไปรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลปากท่อ 6 วัน หลังจากออกจากโรงพยาบาล จำเลยไปติดต่อและเจรจากับพยานจะออกค่ารักษาพยาบาลและค่าซ่อมรถยนต์ของโจทก์ ต่อมาวันที่ 24 ธันวาคม 2537 จำเลยนำค่ารักษาพยาบาล 9,000 บาท มาให้แก่พยาน และจะชดใช้ค่าซ่อมรถยนต์ของโจทก์ในวันที่ 28 ธันวาคม 2537 แต่เมื่อถึงกำหนดจำเลยไม่นำค่าซ่อมรถยนต์มาให้ทั้งได้เบิกความตอบคำถามค้านของทนายจำเลยว่า หลังเกิดเหตุ จำเลยลงจากรถไปคุยกับพยาน ตามคำเบิกความของนายประวุฒิดังกล่าวแสดงว่า นายประวุฒิรู้ว่าจำเลยได้ทำละเมิดต่อโจทก์ตั้งแต่วันเกิดเหตุแล้ว ส่วนโจทก์จะรู้ว่าจำเลยทำละเมิดต่อโจทก์เมื่อใดนั้น นายประวุฒิมิได้เบิกความถึง ทั้งโจทก์ก็มิได้มาเบิกความเป็นพยานโจทก์ เมื่อโจทก์เป็นภริยาของนายประวุฒิและอยู่บ้านเดียวกัน จึงเชื่อได้ว่าโจทก์จะต้องรู้ว่าจำเลยเป็นผู้ทำละเมิดต่อโจทก์อย่างช้าก็ในช่วงที่นายประวุฒิรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ซึ่งนับถึงวันฟ้องเป็นเวลา 1 ปี 1 เดือนเศษ ข้อเท็จจริงจึงต้องฟังว่า โจทก์รู้ถึงการละเมิดและรู้ตัวผู้จะพึงต้องใช้ค่าสินไหมทดแทนก่อนโจทก์ฟ้องคดีนี้ 1 ปีเศษแล้ว คดีโจทก์จึงขาดอายุความ ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 448 วรรคหนึ่ง

ส่วนที่โจทก์ฎีกาว่า การที่จำเลยตกลงกับนายประวุฒิว่าจะชดใช้ค่ารักษาพยาบาลและค่าซ่อมรถยนต์ให้ และในวันที่ 24 ธันวาคม 2537 จำเลยนำค่ารักษาพยาบาล 9,000 บาท ไปชำระให้แก่นายประวุฒิ เงินจำนวนนี้เป็นค่ารักษาพยาบาลที่โจทก์ออกให้นายประวุฒิจึงเป็นเงินของโจทก์ อายุความย่อมสะดุดหยุดลงในวันดังกล่าว เมื่อโจทก์ฟ้องคดีในวันที่ 22 ธันวาคม 2538 คดีโจทก์จึงไม่ขาดอายุความนั้น เห็นว่า เหตุที่จะทำให้อายุความสะดุดหยุดลงเพราะเหตุที่ลูกหนี้รับสภาพหนี้ต่อเจ้าหนี้ตามสิทธิเรียกร้องโดยชำระหนี้ให้บางส่วนตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 193/14(1) ต้องเป็นกรณีที่ลูกหนี้กระทำต่อเจ้าหนี้ แต่กรณีตามฎีกาของโจทก์เป็นเรื่องที่จำเลยกระทำต่อนายประวุฒิและมิใช่หนี้ที่จำเลยจะต้องชำระให้แก่โจทก์จึงหาทำให้อายุความสะดุดหยุดลงไม่

พิพากษายืน

( สกนธ์ กฤติยาวงศ์ - ทองหล่อ โฉมงาม - ธำรงศักดิ์ ขมะวรรณ )

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 8460/2542

ถ้าบริษัทผู้รับประกันภัยได้จ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นให้แก่ผู้ประสบภัยไปแล้ว บริษัทมีสิทธิไล่เบี้ยเอาแก่บุคคลภายนอก เจ้าของรถ ผู้ขับขี่รถ ผู้ซึ่งอยู่ในรถหรือผู้ประสบภัย ซึ่งเป็นผู้ก่อให้เกิดความเสียหายได้ภายในกำหนดอายุความ 1 ปี นับแต่วันที่ได้จ่ายเงินค่าเสียหายเบื้องต้นให้แก่ผู้ประสบภัย

โจทก์ฟ้องว่า โจทก์รับประกันภัยรถจักรยานยนต์หมายเลขทะเบียนกรุงเทพมหานคร 9ย - 0560 จากนายสมคิด ทองราศี ตามพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถ พ.ศ. 2535 มีอายุการคุ้มครอง 1 ปีตั้งแต่วันที่ 12 พฤษภาคม 2538 ถึงวันที่ 12 พฤษภาคม 2539 จำเลยรับประกันภัยรถบรรทุกหมายเลขทะเบียน 82 - 6317 กรุงเทพมหานครตามพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถ พ.ศ. 2535ซึ่งขณะเกิดเหตุมีนายแหวน พรมท่อน เป็นผู้ขับ โดยมีเงื่อนไขว่าหากรถบรรทุกคันดังกล่าวไปก่อให้เกิดความเสียหายแก่บุคคลภายนอกจำเลยจะต้องรับผิดตามเงื่อนไขในกรมธรรม์ประกันภัย เมื่อวันที่ 28กรกฎาคม 2538 เวลา 11.50 นาฬิกา นายแหวนขับรถบรรทุกหมายเลขทะเบียน 82 - 6317 กรุงเทพมหานคร ตามหลังรถจักรยานยนต์หมายเลขทะเบียนกรุงเทพมหานคร 9ย - 0560 ซึ่งมีนายศรีศักดิ์ สุขสกุล เป็นผู้ขับและนายสมพร บัวแย้ม เป็นผู้นั่งซ้อนท้ายเมื่อถึงบริเวณที่เกิดเหตุนายแหวนขับรถบรรทุกแซงรถจักรยานยนต์คันดังกล่าวขึ้นไปทางขวาแล้วเลี้ยวซ้ายเข้าซอยตัดหน้ากะทันหัน เป็นเหตุให้เฉี่ยวชนรถจักรยานยนต์คันดังกล่าว ทำให้นายศรีศักดิ์และนายสมพรได้รับบาดเจ็บ หลังเกิดเหตุนายแหวนรับสารภาพต่อพนักงานสอบสวนว่าตนเป็นฝ่ายประมาทและยินยอมให้พนักงานสอบสวนเปรียบเทียบปรับเป็นเงิน 400 บาท โจทก์ได้จ่ายเงินค่ารักษาพยาบาลเบื้องต้นในกรณีของนายศรีศักดิ์เป็นเงิน 1,103 บาท และกรณีของนายสมพรเป็นเงิน 10,000 บาท โจทก์จึงรับช่วงสิทธิมาเรียกร้องจากจำเลยในฐานะผู้รับประกันภัยรถบรรทุกคันดังกล่าว ขอให้บังคับจำเลยชำระเงิน 11,103 บาท พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี นับแต่วันฟ้องจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

จำเลยให้การว่า ตามพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถพ.ศ. 2535 มาตรา 31 วรรคหนึ่ง ให้สิทธิโจทก์ผู้รับประกันภัยรับช่วงสิทธิไล่เบี้ยได้เฉพาะความเสียหายที่เกิดขึ้นจากการกระทำของบุคคลภายนอกหรือเกิดขึ้นเพราะความจงใจหรือความประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรงของเจ้าของรถ ผู้ขับขี่รถผู้ซึ่งอยู่ในรถหรือผู้ประสบภัยผู้ซึ่งเป็นฝ่ายต้องรับผิดในอุบัติเหตุเท่านั้นมิได้ให้สิทธิโจทก์ฟ้องไล่เบี้ยเอาแก่จำเลยซึ่งเป็นผู้รับประกันภัยรถบรรทุกหมายเลขทะเบียน 82 - 6317 กรุงเทพมหานคร และตามพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถดังกล่าวมิได้บัญญัติให้นำประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ลักษณะ 20 หมวด 2 ส่วนที่ 3 เรื่องประกันภัยค้ำจุนมาใช้บังคับ จำเลยจึงไม่ต้องรับผิดในค่าเสียหายเบื้องต้นของโจทก์ ทั้งตามมาตรา 31 วรรคสอง บัญญัติว่า "การใช้สิทธิตามวรรคหนึ่ง ต้องกระทำภายใน 1 ปี นับแต่วันที่ได้จ่ายเงินค่าเสียหายเบื้องต้นให้แก่ผู้ประสบภัย" โจทก์มิได้ใช้สิทธิไล่เบี้ยภายในระยะเวลา 1 ปี คดีโจทก์ขาดอายุความ จำเลยได้จ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นเป็นค่ารักษาพยาบาลให้แก่นายศรีศักดิ์และนายสมพรแล้ว โจทก์จึงไม่มีสิทธิเรียกค่าเสียหายในเหตุดังกล่าวอีก ขอให้ยกฟ้อง

ระหว่างพิจารณา จำเลยแถลงสละข้อต่อสู้ทั้งหมดในคำให้การจำเลยและรับว่าเหตุละเมิดเกิดเพราะความประมาทของผู้ขับขี่รถคันที่จำเลยรับประกันภัย และขอให้ศาลชี้ขาดเบื้องต้นในปัญหาข้อกฎหมายว่าฟ้องโจทก์ขาดอายุความหรือไม่

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยชำระเงิน 11,103 บาท พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี นับแต่วันฟ้องจนกว่าจะชำระเสร็จ

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า มีปัญหาต้องวินิจฉัยตามฎีกาของจำเลยว่าคดีโจทก์ขาดอายุความหรือไม่ โดยจำเลยฎีกาว่า โจทก์ตั้งสิทธิเป็นการฟ้องเรียกค่ารักษาพยาบาลตามพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถ พ.ศ. 2535 มิได้เรียกร้องฐานละเมิด ประกันภัยรับช่วงสิทธิ การวินิจฉัยคดีจำต้องนำพระราชบัญญัติดังกล่าวซึ่งบัญญัติเกี่ยวกับอายุความไว้โดยเฉพาะแล้วมาใช้บังคับการที่ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์หยิบยกบทบัญญัติในเรื่องอายุความตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 882 มาใช้บังคับเป็นการไม่ถูกต้องไม่ตรงกับข้อเท็จจริงในคดีนั้น เห็นว่าโจทก์ได้บรรยายฟ้องด้วยว่า เมื่อโจทก์ได้จ่ายค่าสินไหมทดแทนเป็นค่ารักษาพยาบาลเบื้องต้นตามกฎหมายให้แก่ผู้บาดเจ็บหรือผู้เอาประกันภัยไปแล้ว โจทก์จึงอยู่ในฐานะผู้รับช่วงสิทธิใช้สิทธิไล่เบี้ยเอาแก่จำเลยในฐานะผู้รับประกันภัยรถยนต์คันที่ก่อให้เกิดความเสียหายได้ คำฟ้องของโจทก์จึงมิได้จำกัดเฉพาะการฟ้องเรียกค่ารักษาพยาบาลตามพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถพ.ศ. 2535 ดังที่จำเลยฎีกา

สำหรับเรื่องอายุความนั้น พระราชบัญญัติคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถ พ.ศ. 2535 มาตรา 31 ซึ่งใช้บังคับในขณะเกิดเหตุ ในวรรคหนึ่งบัญญัติว่า "ในกรณีที่ความเสียหายเกิดขึ้นจากการกระทำของบุคคลภายนอกหรือเกิดขึ้นเพราะความจงใจหรือความประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรงของเจ้าของรถผู้ขับขี่รถ ผู้ซึ่งอยู่ในรถหรือผู้ประสบภัย เมื่อบริษัทหรือสำนักงานกองทุนทดแทนผู้ประสบภัยได้จ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นให้แก่ผู้ประสบภัยไปแล้วเป็นจำนวนเท่าใด ให้บริษัทหรือสำนักงานกองทุนทดแทนผู้ประสบภัยแล้วแต่กรณี มีสิทธิไล่เบี้ยเอาแก่บุคคลดังกล่าว หรือมีสิทธิเรียกให้ผู้ประสบภัยคืนเงินค่าเสียหายเบื้องต้นได้" และในวรรคสอง บัญญัติว่า "การใช้สิทธิตามวรรคหนึ่ง ต้องกระทำภายในหนึ่งปีนับแต่วันที่ได้จ่ายเงินค่าเสียหายเบื้องต้นให้แก่ผู้ประสบภัย หรือภายในห้าปีนับแต่วันรู้ตัวผู้ซึ่งต้องรับผิด" ตามบทบัญญัติดังกล่าวมีความหมายว่าถ้าบริษัทผู้รับประกันภัยได้จ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นให้แก่ผู้ประสบภัยไปแล้ว บริษัทมีสิทธิไล่เบี้ยเอาแก่บุคคลภายนอก เจ้าของรถ ผู้ขับขี่รถ ผู้ซึ่งอยู่ในรถหรือผู้ประสบภัย ซึ่งเป็นผู้ก่อให้เกิดความเสียหายได้ภายในกำหนดอายุความ 1 ปี นับแต่วันที่ได้จ่ายเงินค่าเสียหายเบื้องต้นให้แก่ผู้ประสบภัย แต่อายุความ 1 ปี ดังกล่าวมิได้หมายความรวมถึงการฟ้องไล่เบี้ยเอาแก่บริษัทผู้รับประกันภัยรถคันที่ก่อให้เกิดความเสียหายด้วย ดังนั้นเมื่อข้อเท็จจริงปรากฏว่าจำเลยเป็นบริษัทผู้รับประกันภัยรถคันที่ก่อให้เกิดความเสียหาย มิใช่เป็นบุคคลภายนอกผู้ก่อให้เกิดความเสียหายในเหตุที่รถชนกันแล้ว กรณีจึงไม่อาจนำอายุความ 1 ปีตามมาตรา 31 วรรคสองดังกล่าวมาใช้บังคับ หากแต่เป็นเรื่องที่ผู้รับประกันภัยฟ้องไล่เบี้ยเรียกค่าเสียหายเอาจากผู้รับประกันภัยด้วยกัน ต้องใช้อายุความ 2 ปี ตามที่บัญญัติไว้ในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 882 วรรคหนึ่ง ที่ศาลล่างทั้งสองนำอายุความตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 882 วรรคหนึ่ง มาปรับใช้แก่คดีนี้แล้ววินิจฉัยว่าฟ้องโจทก์ไม่ขาดอายุความจึงชอบแล้ว

พิพากษายืน

( สุทิน ปัทมราชวิเชียร - อรรถนิติ ดิษฐอำนาจ - ศิริชัย สวัสดิ์มงคล )

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1598/2542