-ปรึกษากฎหมาย นายลีนนท์ พงษ์ศิริสุวรรณ

     โทร.085-9604258

   -ปรึกษากฎหมายผ่านทางไลน์ ไอดีไลน์   

   (1) @leenont 

   (2) @peesirilaw  

   (3) 0859604258 เพิ่มด้วยหมายเลขโทรศัพท์

  -Line Official Account : เพิ่มเพื่อน QR CODE

ข้อ 3. นางแอนรับราชการเป็นครูชั้นประถมโรงเรียนวังทอง สังกัดกรุงเทพมหานคร วันหนึ่ง นางแอนทำหน้าที่เป็นครูเวรที่ต้องนำเด็กนักเรียนขึ้นรถยนต์ของโรงเรียนไปส่งตามบ้านหลังเลิกเรียน ขณะรถจะออกจากโรงเรียน นางสาวดรุณซึ่งเป็นญาติของนางแอนมาตามบอกว่าบุตรสาวอายุ 3 ขวบ ของนางแอนตัวร้อนเป็นไข้อยู่ที่บ้าน ให้รีบกลับไปรับบุตรพาไปหาแพทย์ นางแอนจึงให้นางสาวดรุณไปกับรถช่วยนำเด็กนักเรียนไปส่งตามบ้านแทน และได้กำชับนางสาวดรุณให้คอยระวังเด็กชายเบิ้มนักเรียนที่อยู่บนรถโดยบอกว่าให้นั่งอยู่ใกล้ ๆ เพราะเด็กชายเบิ้ม เป็นเด็กที่มีนิสัยเกเรชอบทำร้ายเด็กนักเรียนที่เล็กกว่า ระหว่างทางเด็กชายเบิ้มซึ่งนั่งอยู่ท้ายรถติดกับนางสาวดรุณ ได้เดินไปด้านหน้าเล่นกับเด็กนักเรียนคนอื่น นางสาวดรุณก็ไม่ว่าอะไร เด็กชายเบิ้มเล่นกับเด็กอื่นได้พักหนึ่งก็ชกถูก ตาขวาของเด็กชายน้อยนักเรียนอีกคนหนึ่งจนได้รับบาดเจ็บสาหัส

ให้วินิจฉัยว่า เด็กชายน้อยมีสิทธิฟ้องเรียกค่าสินไหมทดแทนจากเด็กชายเบิ้ม นางแอน นางสาวดรุณและ กรุงเทพมหานครได้หรือไม่

ธงคำตอบ

เด็กชายเบิ้มได้ชกเด็กชายน้อยจนได้รับบาดเจ็บสาหัสที่ตาขวา เป็นการทำละเมิดต่อเด็กชายน้อยโดยจงใจ เด็กชายเบิ้มต้องรับผิดชดใช้ค่าสินไหมทดแทนเพื่อความเสียหายนั้นตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 420 แม้เด็กชายเบิ้มจะเป็นผู้เยาว์ก็ต้องรับผิดในผลที่ตนทำละเมิดตามมาตรา 429

ความเสียหายที่เด็กชายเบิ้มก่อขึ้นขณะอยู่ในความดูแลของนางสาวดรุณ ซึ่งนางแอนได้กำชับแล้วว่า ให้คอยระวังเด็กชายเบิ้มซึ่งมีนิสัยเกเรชอบทำร้ายเด็กนักเรียนที่เล็กกว่า แต่นางสาวดรุณก็ปล่อยให้เด็กชายเบิ้มไปเล่นกับเด็กนักเรียนอื่นที่ด้านหน้ารถโดยมิได้ห้ามปรามจนเกิดเหตุขึ้น แสดงว่านางสาวดรุณมิได้ใช้ความระมัดระวัง ตามสมควรในการดูแลเด็กชายเบิ้มทั้งที่นางแอนได้กำชับแล้ว นางสาวดรุณในฐานะผู้รับดูแลผู้เยาว์จึงต้องร่วมรับผิด ในผลแห่งละเมิดนั้นตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 430

ส่วนนางแอนตัวการได้มอบให้นางสาวดรุณไปดูแลนักเรียนแทน จึงต้องร่วมรับผิดในผลละเมิดที่ นางสาวดรุณตัวแทนได้กระทำไปในกิจการที่ได้รับมอบหมายตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 427 ประกอบมาตรา 430

สำหรับกรุงเทพมหานครซึ่งเป็นหน่วยงานของรัฐที่โรงเรียนวังทองอยู่ในสังกัด เมื่อนางแอนซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่ ของตนมีหน้าที่นำนักเรียนไปส่งตามบ้านได้มอบหมายให้นางสาวดรุณเป็นผู้ดูแลนำไปส่งแทนจึงเป็นการปฏิบัติหน้าที่ เมื่อเหตุละเมิดเกิดจากการปฏิบัติหน้าที่ กรุงเทพมหานครจึงต้องรับผิดต่อเด็กชายน้อยในผลแห่งละเมิดนั้น

ดังนั้น เด็กชายน้อยอาจฟ้องเด็กชายเบิ้ม นางสาวดรุณและกรุงเทพมหานครให้รับผิดได้ แต่จะฟ้องนางแอน ซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่ของกรุงเทพมหานครไม่ได้ตามที่บัญญัติไว้พระราชบัญญัติความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539 มาตรา 5 วรรคหนึ่ง

 ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์

มาตรา 420 "ผู้ใดจงใจหรือประมาทเลินเล่อทำต่อบุคคลอื่นโดยผิดกฎหมายให้เขาเสียหายถึงแก่ชีวิตก็ดี แก่ร่างกายก็ดี อนามัยก็ดี เสรีภาพก็ดีทรัพย์สินหรือสิทธิอย่างหนึ่งอย่างใดก็ดี ท่านว่าผู้นั้นทำละเมิดจำต้องใช้ค่าสินไหมทดแทนเพื่อการนั้น"

มาตรา 429 "บุคคลใดแม้ไร้ความสามารถเพราะเหตุเป็นผู้เยาว์หรือวิกลจริตก็ยังต้องรับผิดในผลที่ตนทำละเมิด บิดามารดาหรือผู้ อนุบาลของบุคคลเช่นว่านี้ย่อมต้องรับผิดร่วมกับเขาด้วย เว้นแต่จะพิสูจน์ได้ว่าตนได้ใช้ความระมัดระวังตามสมควรแก่หน้าที่ดูแล ซึ่งทำอยู่นั้น"

มาตรา 430 "ครูบาอาจารย์ นายจ้างหรือบุคคลอื่นซึ่งรับดูแลบุคคลผู้ไร้ความสามารถอยู่เป็นนิตย์ก็ดี ชั่วคราวก็ดี จำต้องรับผิดร่วมกับผู้ไร้ความสามารถในการละเมิดซึ่งเขาได้กระทำลงในระหว่างที่อยู่ในความดูแลของตน ถ้าหากพิสูจน์ได้ว่าบุคคลนั้นๆ มิได้ใช้ความระมัดระวังตามสมควร"

มาตรา 427 "บทบัญญัติในมาตราทั้งสองก่อนนั้น ท่านให้ใช้บังคับแก่ตัวการและตัวแทนด้วยโดยอนุโลม"

พระราชบัญญัติความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539

มาตรา 5 " หน่วยงานของรัฐต้องรับผิดต่อผู้เสียหายในผลแห่งละเมิดที่เจ้าหน้าที่ของตนได้กระทำในการปฏิบัติหน้าที่ ในกรณีนี้ผู้เสียหายอาจฟ้องหน่วยงานของรัฐดังกล่าวได้โดยตรง แต่จะฟ้องเจ้าหน้าที่ไม่ได้

ถ้าการละเมิดเกิดจากเจ้าหน้าที่ซึ่งไม่ได้สังกัดหน่วยงานของรัฐแห่งใดให้ถือว่ากระทรวงการคลังเป็นหน่วยงานของรัฐที่ต้องรับผิดตามวรรคหนึ่ง"

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 3744/2537

จำเลยที่ 1 ซึ่งเป็นผู้เยาว์เป็นบุตรของจำเลยร่วมและเป็นน้องชายของจำเลยที่ 2 จำเลยร่วมต้องย้ายภูมิลำเนาไปประกอบอาชีพในที่ต่าง ๆ หลายแห่งบ่อย ๆ จึงได้ส่งจำเลยที่ 1 ไปอยู่กับจำเลยที่ 2 เพื่อให้เรียนหนังสือตั้งแต่จำเลยที่ 1 ยังมีอายุประมาณ10 ปี ตลอดมาเป็นเวลา 8-9 ปีแล้ว จำเลยร่วมส่งเสียให้เล่าเรียนโดยให้เบิกเงินจากจำเลยที่ 2 ทั้งหลังเกิดเหตุเมื่อมีการตกลงชดใช้ค่าเสียหายที่สถานีตำรวจก็ได้ระบุในข้อตกลงว่า จำเลยที่ 2เป็นผู้ปกครองของจำเลยที่ 1 ถือได้ว่าจำเลยที่ 1 ซึ่งเป็นผู้เยาว์อยู่ในความดูแลของจำเลยที่ 2 ดังนั้นเมื่อจำเลยที่ 1 ทำละเมิดต่อโจทก์โดยจำเลยที่ 2 ไม่ใช้ความระมัดระวังดูแลจำเลยที่ 1 ตามสมควรจึงต้องรับผิดร่วมกับจำเลยที่ 1 ด้วยตามที่บัญญัติไว้ในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 430 โดยจำเลยที่ 2 หาจำต้องเป็นผู้ปกครองของจำเลยที่ 1 ตามกฎหมายไม่ โจทก์ฟ้องจำเลยที่ 1 ที่ 2 และที่ 3 ให้ร่วมกันรับผิดต่อโจทก์อย่างลูกหนี้ร่วม ดังนั้นโจทก์ซึ่งเป็นเจ้าหนี้ชอบจะเรียกชำระหนี้จากลูกหนี้คือจากจำเลยคนใดคนหนึ่งสิ้นเชิงหรือแต่โดยส่วนก็ได้ตามแต่จะเลือก แต่ลูกหนี้ทั้งปวงก็ยังคงต้องผูกพันอยู่ทั่วทุกคนจนกว่าหนี้นั้นจะได้ชำระเสร็จสิ้นเชิงทั้งนี้ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 291 ดังนั้นการที่โจทก์ได้รับชดใช้ค่าเสียหายจากจำเลยที่ 3 จำนวน 40,000 บาท แล้วได้ถอนฟ้องสำหรับจำเลยที่ 3 นั้น จึงเป็นสิทธิของโจทก์ที่จะกระทำได้ การที่โจทก์ถอนฟ้องจำเลยที่ 3 จึงหาใช่โจทก์สละสิทธิเรียกค่าเสียหายไม่

โจทก์ฟ้องว่า โจทก์เป็นบุตรของนายอัลเบิรท์ เอ็ม วอชิงตันสัญชาติอเมริกัน และนางวันทนา เอ็ม วอชิงตัน สัญชาติไทยบิดาโจทก์ถึงแก่ความตายไปนานแล้ว หลังจากบิดาถึงแก่ความตายโจทก์อยู่ในความอุปการะเลี้ยงดูของมารดา จำเลยที่ 1 เป็นผู้เยาว์จำเลยที่ 2 เป็นพี่สาวร่วมบิดามารดาเดียวกับจำเลยที่ 1 และเป็นผู้ปกครองดูแลจำเลยที่ 1 จำเลยที่ 3 เป็นเจ้าของผู้ครอบครองควบคุมดูแลรถยนต์หมายเลขทะเบียน น-6797 ลำปาง จำเลยที่ 3 มอบหมายให้จำเลยที่ 1 ขับรถยนต์หมายเลขทะเบียน น-6797 ลำปาง จากจังหวัดลำปางมุ่งหน้าไปอำเภอเกาะคา ตามถนนสายลำปาง-เกาะคา โดยมีจำเลยที่ 2ที่ 3 นั่งไปด้วย จำเลยที่ 1 ขับรถด้วยความประมาท คือขับรถด้วยความเร็วสูงแซงรถยนต์หมายเลขทะเบียน 20-1287 ลำปาง ซึ่งแล่นอยู่ข้างหน้า โดยไม่ดูให้ดีว่ามีรถแล่นสวนมาหรือไม่ เมื่อแซงออกไปแล้วจึงพบว่ามีรถจักรยานยนต์แล่นสวนทางมา จำเลยที่ 1 จึงหักรถหลบไปทางซ้ายอย่างกะทันหัน เป็นเหตุให้รถที่จำเลยที่ 1 ขับชนรถยนต์หมายเลขทะเบียน 20-1287 ลำปาง อย่างแรง ทำให้รถยนต์หมายเลขทะเบียน20-1287 ลำปาง เสียหลักตกถนนพลิกตะแคง เป็นเหตุให้นางวันทนามารดาโจทก์ซึ่งนั่งโดยสารมาในรถยนต์หมายเลขทะเบียน 20-1287 ลำปางได้รับบาดเจ็บสาหัสและถึงแก่ความตายในเวลาต่อมา การที่จำเลยที่ 2ซึ่งเป็นผู้ปกครองดูแลจำเลยที่ 1 ปล่อยให้จำเลยที่ 1 ซึ่งเป็นผู้เยาว์ขับรถโดยไม่ห้ามปราม และนั่งมาในรถกับจำเลยที่ 1 ด้วยส่วนจำเลยที่ 3 ซึ่งให้จำเลยที่ 1 ขับรถและนั่งมาในรถด้วยจึงถือได้ว่าจำเลยที่ 3 เป็นผู้ครอบครองรถคันดังกล่าว จำเลยที่ 2และที่ 3 จึงต้องร่วมรับผิดกับจำเลยที่ 1 ในผลแห่งการละเมิดของจำเลยที่ 1 ซึ่งทำให้มารดาโจทก์ถึงแก่ความตาย ขณะมารดาโจทก์ยังมีชีวิตอยู่ มารดาโจทก์มีรายได้จากเงินสงเคราะห์ของรัฐบาลสหรัฐอเมริกา เป็นรายเดือนเดือนละ 1,126 ดอลล่าร์ หรือเท่ากับเงินไทยในขณะยื่นฟ้อง 28,150 บาท ซึ่งมารดาโจทก์จะให้โจทก์เป็นเงินเดือน เดือนละ 15,000 บาท เมื่อมารดาโจทก์ถึงแก่ความตายรัฐบาลสหรัฐอเมริกางดจ่ายเงินให้แก่มารดาโจทก์ ทำให้โจทก์ต้องขาดผู้อุปการะเลี้ยงดู ขาดรายได้ไปอย่างน้อยเดือนละ 15,000 บาทขณะมารดาโจทก์ถึงแก่ความตายอายุ 40 ปีมีร่างกายแข็งแรง หากมารดาโจทก์ยังมีชีวิตอยู่น่าจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างน้อยอีก 20 ปี และสามารถอุปการะเลี้ยงดูโจทก์เดือนละ 15,000 บาท จนโจทก์บรรลุนิติภาวะขอคิดค่าสินไหมทดแทนจากจำเลยทั้งสามเป็นเงินเดือนละ 15,000 บาทนับแต่วันที่ 27 กุมภาพันธ์ 2531 เป็นต้นไปจนโจทก์บรรลุนิติภาวะเป็นเงินทั้งสิ้น 690,000 บาท ขอให้บังคับจำเลยทั้งสามร่วมกันใช้เงิน 690,000 บาท แก่โจทก์ พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปีนับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จ

โจทก์ยื่นคำร้องขอให้หมายเรียกนายคีหรือเซียะคี แซ่อั่งบิดาจำเลยที่ 1 เข้ามาเป็นจำเลยร่วม ศาลชั้นต้นมีคำสั่งอนุญาต

จำเลยร่วมขาดนัดยื่นคำให้การ

จำเลยที่ 1 และที่ 2 ให้การทำนองเดียวกันว่า โจทก์ไม่เคยได้รับรายได้จากมารดาเดือนละ 15,000 บาท ส่วนค่าเสียหายอื่น ๆจำเลยที่ 1 ชดใช้ให้แล้ว ขอให้ยกฟ้อง

โจทก์ยื่นคำร้องขอถอนฟ้องจำเลยที่ 3 ศาลชั้นต้นมีคำสั่งอนุญาตให้จำหน่ายคดีเฉพาะจำเลยที่ 3 ออกจากสารบบความ

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยที่ 1 ที่ 2 ร่วมกันใช้เงิน186,833.33 บาท แก่โจทก์ พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 7 ครึ่งต่อปีนับตั้งแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จ

จำเลยที่ 2 อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ภาค 2 พิพากษายืน

จำเลยที่ 2 ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า จำเลยที่ 1 ซึ่งเป็นผู้เยาว์เป็นบุตรของจำเลยร่วมและเป็นน้องชายของจำเลยที่ 2 จำเลยร่วมต้องย้ายภูมิลำเนาไปประกอบอาชีพในที่ต่าง ๆ หลายแห่งบ่อย ๆ จึงได้ส่งจำเลยที่ 1ไปอยู่กับจำเลยที่ 2 เพื่อให้เรียนหนังสือตั้งแต่จำเลยที่ 1ยังมีอายุประมาณ 10 ปี ตลอดมาเป็นเวลา 8-9 ปีแล้ว จำเลยร่วมส่งเสียให้เล่าเรียนโดยให้เบิกเงินจากจำเลยที่ 2 ทั้งหลังเกิดเหตุเมื่อมีการตกลงชดใช้ค่าเสียหายที่สถานีตำรวจภูธรอำเภอเกาะคาก็ได้ระบุในข้อตกลงว่า จำเลยที่ 2 เป็นผู้ปกครองของจำเลยที่ 1ตามข้อเท็จจริงดังกล่าวถือได้ว่าจำเลยที่ 1 ซึ่งเป็นผู้เยาว์อยู่ในความดูแลของจำเลยที่ 2 ดังนั้น เมื่อจำเลยที่ 1 ทำละเมิดต่อโจทก์โดยจำเลยที่ 2 ไม่ใช้ความระมัดระวังดูแลจำเลยที่ 1 ตามสมควรจึงต้องรับผิดร่วมกับจำเลยที่ 1 ด้วยตามที่บัญญัติไว้ในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 430 โดยจำเลยที่ 2 หาจำต้องเป็นผู้ปกครองของจำเลยที่ 1 ตามกฎหมายไม่

ปัญหาต่อไปมีว่า การที่โจทก์ถอนฟ้องจำเลยที่ 3 นั้น จะถือว่าโจทก์ได้สละสิทธิเรียกค่าเสียหายหรือไม่ ข้อนี้โจทก์ได้ฟ้องจำเลยที่ 1 ที่ 2 และที่ 3 ให้ร่วมกันรับผิดต่อโจทก์อย่างลูกหนี้ร่วมในการที่จำเลยที่ 1 ขับรถยนต์โดยประมาทเลินเล่อเป็นเหตุให้มารดาโจทก์ถึงแก่ความตาย โดยจำเลยที่ 2 เป็นผู้ดูแลจำเลยที่ 1 และไม่ได้ใช้ความระมัดระวังดูแลจำเลยที่ 1 ตามสมควรส่วนจำเลยที่ 3 เป็นเจ้าของผู้ครอบครองควบคุมดูแลรถยนต์คันที่จำเลยที่ 1 ขับ ขณะเกิดเหตุ จำเลยทั้งสามจึงมีฐานะเป็นลูกหนี้ร่วมดังนั้นโจทก์ซึ่งเป็นเจ้าหนี้ชอบจะเรียกชำระหนี้จากลูกหนี้คือจากจำเลยคนใดคนหนึ่งสิ้นเชิงหรือแต่โดยส่วนก็ได้ตามแต่จะเลือกแต่ลูกหนี้ทั้งปวงก็ยังคงต้องผูกพันอยู่ทั่วทุกคนจนกว่าหนี้นั้นจะได้ชำระเสร็จสิ้นเชิงทั้งนี้ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 291 ดังนั้นการที่โจทก์ได้รับชดใช้ค่าเสียหายจากจำเลยที่ 3จำนวน 40,000 บาท แล้วได้ถอนฟ้องสำหรับจำเลยที่ 3 นั้น จึงเป็นสิทธิของโจทก์ที่จะกระทำได้ การที่โจทก์ถอนฟ้องจำเลยที่ 3จึงหาใช่โจทก์สละสิทธิเรียกค่าเสียหายไม่

พิพากษายืน