ตั๋วสัญญาใช้เงินที่จะต้องนำไปให้ผู้ออกตั๋วจดรับรู้- ตั๋วสัญญาใช้เงินที่ระบุวันใช้เงินไว้ 

   ตั๋วสัญญาใช้เงินที่จะต้องนำไปให้ผู้ออกตั๋วจดรับรู้ คือตั๋วสัญญาใช้เงินซึ่งให้ใช้เงินในเวลาใดเวลาหนึ่งภายหลังที่ได้เห็นเท่านั้น แต่ตั๋วสัญญาใช้เงินที่ระบุวันใช้เงินไว้ ถือว่าเป็นหนี้ที่มีกำหนดเวลาแน่นอนตามวันแห่งปฏิทินที่ระบุไว้ในสัญญาใช้เงิน ดังนั้นจึงไม่ต้องนำไปให้ผู้ออกตั๋วสัญญาใช้เงินจดรับรู้อีก

       คำพิพากษาฎีกาที่ 405/2550

 หนี้ตามตั๋วสัญญาใช้เงินพิพาท ได้ระบุวันที่จำเลยที่ 1 ซึ่งเป็นผู้ออกตั๋วสัญญาใช้เงิน สัญญาจะใช้เงินให้แก่โจทก์ไว้ จึงเป็นหนี้ที่มีกำหนดเวลาแน่นอนตามวันแห่งปฏิทิน คือในวันที่กำหนดไว้ในตั๋วสัญญาใช้เงิน เมื่อถึงกำหนดเมื่อใด และจำเลยที่ 1 ไม่ชำระเงินตามตั๋วสัญญาใช้เงินดังกล่าว จำเลยที่ 1 จึงตกเป็นผู้ผิดนัดทันที โดยไม่ต้องบอกกล่าวตาม ป.พ.พ. มาตรา 204 วรรคสอง  แม้มาตรา 985 จะบัญญัติให้นำมาตรา 941 ในเรื่องตั๋วแลกเงินมาใช้บังคับในเรื่องตั๋วสัญญาใช้เงินด้วยก็ตาม แต่ก็ต้องใช้เท่าที่ไม่ขัดต่อสภาพแห่งตั๋วสัญญาใช้เงิน ซึ่งตามบทบัญญัติในเรื่องตั๋วสัญญาใช้เงินนั้น ตั๋วสัญญาใช้เงินที่จะต้องนำไปให้ผู้ออกตั๋วจดรับรู้ หรือตั๋วสัญญาใช้เงินซึ่งให้ใช้เงินในเวลาใดเวลาหนึ่งภายหลังที่ได้เห็นเท่านั้น ตามมาตรา 986 วรรคสอง เมื่อตั๋วสัญญาใช้เงินพิพาทเป็นตั๋วที่กำหนดวันใช้เงินชัดแจ้งแล้ว จึงไม่อยู่ในบังคับมาตรา 986 วรรคสอง โจทก์จึงไม่ต้องนำตั๋วสัญญาใช้เงินพิพาทไปยื่นตามมาตรา 941 อีก

              โจทก์ฟ้องขอให้บังคับจำเลยทั้งสี่ร่วมกันชำระเงินจำนวน 186,493,058.66 บาท แก่โจทก์พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ 14.5 ต่อปี ในต้นเงินจำนวน 124,247,216.42 บาท นับถัดจากวันฟ้องจนกว่าจะชำระเสร็จ
  จำเลยทั้งสี่ให้การและแก้ไขคำให้การขอให้ยกฟ้อง

 ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยทั้งสี่ร่วมกันชำระเงินจำนวน 186,493,058.66 บาท แก่โจทก์พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ 14.5 ต่อปี ในต้นเงินจำนวน 124,247,216.42 บาท นับถัดจากวันฟ้องจนกว่าจะชำระเสร็จ และให้จำเลยทั้งสี่ร่วมกันใช้ค่าฤชาธรรมเนียมแทนโจทก์ โดยกำหนดค่าทนายความ 20,000 บาท

    จำเลยทั้งสี่อุทธรณ์

  ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน ค่าฤชาธรรมเนียมชั้นอุทธรณ์ให้เป็นพับ
   จำเลยทั้งสี่ฎีกา

   ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า หนี้ตามตั๋วสัญญาใช้เงินพิพาททั้ง 20 ฉบับ ได้ระบุวันที่จำเลยที่ 1 ซึ่งเป็นผู้ออกตั๋วสัญญาใช้เงิน  สัญญาจะใช้เงินให้แก่โจทก์ไว้ จึงเป็นหนี้ที่มีกำหนดเวลาแน่นอนตามวันแห่งปฏิทิน คือในวันที่กำหนดไว้ในตั๋วสัญญาใช้เงิน เมื่อถึงกำหนดเมื่อใด และจำเลยที่ 1 ไม่ชำระเงินตามตั๋วสัญญาใช้เงินดังกล่าว จำเลยที่ 1 จึงตกเป็นผู้ผิดนัดทันที โดยไม่ต้องบอกกล่าวแต่อย่างใด ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 204 วรรคสอง แม้มาตรา 985 จะบัญญัติให้นำ มาตรา 941 ในเรื่องตั๋วแลกเงินมาใช้บังคับในเรื่องตั๋วสัญญาใช้เงินด้วยก็ตาม แต่ก็ต้องใช้เท่าที่ไม่ขัดต่อสภาพแห่งตั๋วสัญญาใช้เงิน ซึ่งตามบทบัญญัติในเรื่องตั๋วสัญญาใช้เงินนั้น ตั๋วสัญญาใช้เงินที่จะต้องนำไปให้ผู้ออกตั๋วจดรับรู้ คือตั๋วสัญญาใช้เงินซึ่งให้ใช้เงินในเวลาใดเวลาหนึ่งภายหลังที่ได้เห็นเท่านั้น ตามมาตรา 986 วรรคสอง เมื่อตั๋วสัญญาใช้เงินพิพาทเป็นตั๋วที่กำหนดวันใช้เงินชัดแจ้งแล้ว เช่นนี้ จึงไม่อยู่ในบังคับมาตรา 986 วรรคสอง โจทก์จึงไม่ต้องนำตั๋วสัญญาใช้เงินพิพาทไปยื่นตามมาตรา 941 อีก นอกจากนี้ตามสัญญาขายตั๋วสัญญาใช้เงินที่จำเลยที่ 1 ทำไว้แก่โจทก์ในข้อ 1 วรรคสอง ระบุไว้ว่าในกรณีที่จำเลยที่ 1 ไม่ชำระหนี้คืนให้แก่โจทก์ภายในกำหนดเวลาชำระเงินที่ระบุไว้ในตั๋วสัญญาใช้เงิน หรือชำระหนี้ให้ได้แต่เพียงบางส่วน จำเลยที่ 1 ยินยอมรับผิดชดใช้เงินจำนวนที่ยังค้างชำระทั้งหมดคืนให้กับโจทก์ โดยถือว่าจำเลยที่ 1 ผิดนัดชำระหนี้ ดังนี้ เมื่อจำเลยที่ 1 ผิดนัดชำระเงินตามตั๋วสัญญาใช้เงินทั้ง 20 ฉบับ ที่นำมาขายให้แก่โจทก์แล้ว จำเลยที่ 1 ก็ต้องรับผิดตามสัญญาขายตั๋วสัญญาใช้เงินชำระหนี้ตามจำนวนในตั๋วสัญญาใช้เงินพิพาททั้ง 20 ฉบับ ให้แก่โจทก์ โจทก์ได้มีหนังสือบอกกล่าวทวงถามให้จำเลยทั้งสี่ชำระหนี้แก่โจทก์แล้ว ตามหนังสือขอให้ชำระหนี้และใบตอบรับในประเทศ จำเลยทั้งสี่เพิกเฉย โจทก์จึงมีอำนาจฟ้องให้จำเลยทั้งสี่ชำระหนี้แก่โจทก์ตามสัญญาขายตั๋วสัญญาใช้เงินได้

        พิพากษายืน ค่าฤชาธรรมเนียมชั้นฎีกาให้เป็นพับ

  มาตรา 204     ถ้าหนี้ถึงกำหนดชำระแล้ว และภายหลังแต่นั้นเจ้าหนี้ ได้ให้คำเตือนลูกหนี้แล้ว ลูกหนี้ยังไม่ชำระหนี้ไซร้ ลูกหนี้ได้ชื่อว่าผิดนัด เพราะเขาเตือนแล้ว
ถ้าได้กำหนดเวลาชำระหนี้ไว้ตามวันแห่งปฏิทิน และลูกหนี้มิได้ ชำระหนี้ตามกำหนดไซร้ ท่านว่าลูกหนี้ตกเป็นผู้ผิดนัดโดยมิพักต้อง เตือนเลย วิธีเดียวกันนี้ท่านให้ใช้บังคับแก่กรณีที่ต้องบอกกล่าวล่วงหน้า ก่อนการชำระหนี้ ซึ่งได้กำหนดเวลาลงไว้ อาจคำนวณนับได้โดย ปฏิทินนับแต่วันที่ได้บอกกล่าว 

    มาตรา 941     อันตั๋วแลกเงินนั้น ย่อมจะพึงใช้เงินในวันถึงกำหนด และถึงกำหนดวันใดผู้ทรงต้องนำตั๋วเงินไปยื่นเพื่อให้ใช้เงินในวันนั้น

   มาตรา 985     บทบัญญัติทั้งหลายในหมวด 2 ว่าด้วยตั๋วแลกเงิน ดั่งจะกล่าวต่อไปนี้ ท่านให้ยกมาบังคับในเรื่องตั๋วสัญญาใช้เงินเพียงเท่าที่ไม่ขัดกับสภาพแห่งตราสารชนิดนี้ คือบท มาตรา 911 มาตรา 913 มาตรา 916 มาตรา 917 มาตรา 919 มาตรา 920 มาตรา 922 ถึง มาตรา 926 มาตรา 938 ถึง มาตรา 947 มาตรา 949 มาตรา 950 มาตรา 954 ถึง มาตรา 959 มาตรา 967 ถึง มาตรา 971
ถ้าเป็นตั๋วสัญญาใช้เงินที่ออกมาแต่ต่างประเทศ ท่านให้นำบท บัญญัติต่อไปนี้มาใช้บังคับด้วย คือบท มาตรา 960 ถึง มาตรา 964 มาตรา 973 มาตรา 974

  มาตรา 986     ผู้ออกตั๋วสัญญาใช้เงินย่อมต้องผูกพันเป็นอย่างเดียว กันกับผู้รับรองตั๋วแลกเงิน
ตั๋วสัญญาใช้เงินซึ่งให้ใช้เงินในเวลาใดเวลาหนึ่ง ภายหลังได้เห็น นั้นต้องนำยื่นให้ผู้ออกตั๋วจดรับรู้ภายในจำกัดเวลาดั่งกำหนดไว้ใน มาตรา 928 กำหนดเวลานี้ให้นับแต่วันจดรับรู้ซึ่งลงลายมือชื่อผู้ออกตั๋ว ถ้าผู้ออกตั๋วบอกปัดไม่ยอมจดรับรู้และลงวันไซร้ การที่เขาบอกปัดเช่น นี้ท่านว่าต้องทำให้เป็นหลักฐานขึ้นด้วยคำคัดค้าน และวันคัดค้านนั้น ให้ถือเป็นวันเริ่มต้นในการนับกำหนดเวลาแต่ได้เห็น